Η πρoσωπικότης του Ιησού Χριστού
Ο Ιησούς επελήφθη της ιδρύσεως της θρησκείας του πνεύματος, του εξαγνισμού των δημοσίων ηθών, της εξαγνίσεως των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων, της αποκαταστάσεως ενί λόγω της βασιλείας του θεού επί της γης.
Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Το Κήρυγμα της Κυριακής
γράφει στο Δόγμα,
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού
«… και άπαντες εμαρτύρουν αυτώ και εθαύμαζον…»
Η πρoσωπικότης του Ιησού Χριστού σκιαγραφείται εις το σημερινόν ευαγγελικόν ανάγνωσμα.
Ο Αίδιος Λόγος του πατρός, το απαύγασμα της Δόξης Αυτού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έλαμψε εν μέσω της γης ως Ήλιος ακτινοβολών την χαράν και την ζωήν και ανέστησε τας ψυχάς δια της ουρανίου θαλπωρής των ζωοποιών Αυτού ακτίνων.
Εις την Διδασκαλίαν του ματαίως θα αναζητήσωμεν την ευγλωτίαν του Δημοσθένους, την διαλεκτικήν του Σωκράτους, την επιστήμην του Αριστοτέλους, το επαγωγόν της γλώσσης του Πλάτωνος. Απλή και απέριττος η νέα ηθική και θρησκευτική διδασκαλία του δια της οποίας επιδιώκει την διάδοσιν της θρησκευτικής αληθείας και την ανακαίνισιν του πνευματικού και ηθικού βίου της ανθρωπότητος.
Διδάσκει εις τας συναγωγάς τα υπερτέρας ηθικάς και θρησκευτικάς αληθείας, τα εμβριθέστερα διανοήματα και τα ιδεωδέστερα ηθικά παραγγέλματα δι’ απλουστάτου ύφους, δια τρόπον του καθημερινού βίου και διά θαυμασίων παραβολών.
Ο Ιησούς επελήφθη της ιδρύσεως της θρησκείας του πνεύματος, του εξαγνισμού των δημοσίων ηθών, της εξαγνίσεως των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων, της αποκαταστάσεως ενί λόγω της βασιλείας του θεού επί της γης.
Εδίδαξε την άδολον αγάπην, ως υπό του θεού επιβαλλομένη, απεθέωσε το αίσθημα της αυταπαρνήσεως εις δόγμα θρησκευτικόν, εκήρυξε την αδελφότητα, την ισότητα, την δικαιοσύνη, συνεβίβασεν τους ανθρώπους προς αλλήλους, ήρε τας αφορμάς πολέμων και διαστάσεων γενόμενος διδάσκαλος και άρχων της Παγκοσμίου Ειρήνης.
Εδίδαξεν ότι η ζωή είναι θείον δώρον, στάδιον δράσεως και τελειοποιήσεως και ότι σκοποί της ζωής είναι η ανύψωσις του ανθρώπου προς το ηθικόν ιδεώδες, ότι ανάμεσον της ζωής και της αθανασίας υπάρχει ως μεσότοιχος η σαρξ και ότι ο θάνατός της δεν θέτει τέρμα εις την πνευματικήν ζωήν και ύπαρξιν, αλλά συντελεί εις προσέγγισίν της προς το τέλειον.
Μακράν του Χριστού ενισχύονται οι ιδιοτελείς ροπές των ανθρώπων και ο εγωισμός, αποξηραίνεται η ευαισθησία, αίρεται κάθε φραγμός από των κτηνωδών ορέξεων του ανθρώπου, εμπνέεται η νεότης εις την υπεροψίαν, παραλύουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων και οδηγούνται οι λαοί εις την ακολασίαν και σήψιν. Μακράν του Χριστού μας διαφεύγει ο θεός, ερημούται ο Ουρανός, ο κόσμος κυμαίνεται εν μέσω χάους.
«Ας προάγηται η παιδεία» έλεγε ο Γκαίτε, «ας ευρήνηται ο κύκλος των φυσικών επιστημών, ας βαίνει όπου θέλει το ανθρώπινον πνεύμα. Ουδέποτε θα υπερβή το απαστράπτον και φεγγοβόλον ύφος των λόγων του Ιησού».
Το υπερκόσμιον της προσωπικότητος του Ιησού και η επίδρασις αυτής επί των ιστορικών νόμων της ανθρωπότητος, είναι η κλείς του ιστορικού αυτής οικοδομήματος.
«Άνευ του φωτός της θείας του Ιησού χάριτος, η μετ’ αυτού ιστορία θα ήτο λαβύρινθος αδιέξοδος και πρόβλημα ανεπιδέκτου λύσεως» (Φρειδερίκος Φλέγγελ).
«Ζήτησον, ζήτησον τον Ιησούν, διότι μακράν Εκείνου ουδέν υπάρχει το δυνάμενον να θεραπεύση την σκληράν αγωνίαν των ανθρωπίνων δεινών» (Κατά τον Ρενάν – Απόστολος Παύλος).
