Θεού το γεώργιο
Μετά το Βάπτισμά μας καλούμαστε πάντες να ζήσουμε, να εργαστούμε, ν’ αγωνισθούμε σ’ έναν συγκεκριμένο χώρο, αυτόν της Εκκλησίας μας.
Δεν είμαστε μια απλή εγγραφή στα βιβλία Της, αλλά καταχώρηση με δικαίωμα στην αιωνιότητα. Μας το υπενθυμίζει απερίφραστα ο Απόστολος Παύλος αύριο. Έρχεται ο λόγος του ως συμπλήρωμα -θα λέγαμε- της αποστολικής περικοπής της προηγούμενης Κυριακής. Το θέμα του τρόπου, του τόπου και της προέλευσης της πνευματικής εργασίας όλων μας έχει παρεξηγηθεί, έχει παραποιηθεί, έχει αλλοτριωθεί στη σκέψη κάποιων, στη νοοτροπία άλλων, στην πράξη αρκετών. Το γεώργιό Του γίνεται χώρος προσωπικής εργασίας τόσο στην πρωτοβουλία, όσο και στις απολαβές. Η Εκκλησία Του φαίνεται ως οικόπεδο ορισμένων προκειμένου να ανεγείρουν την προσωπική τους προβολή, παρά να αναστηλώσουν τον νέο-ανακαινισμένο άνθρωπο από τα ερείπια των ψυχοπνευματικών πολυποίκιλων προβλημάτων.
Η Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός, έχει δομή διοίκησης και ανθρώπους εντεταλμένους ώστε να κατευθύνουν, να συντονίζουν και να ελέγχουν για την πνευματική εργασία όλων. Κάθε άλλη προσπάθεια, όσο και αγαθή και αν φαίνεται, παραπέμπει σε κάστα καλών ανθρώπων, παρά σε σύνολο αγωνιζόμενων χριστιανών.
Οι κληρικοί παντός βαθμού προσφέρουν στην εκκλησιαστική διακονία τα χέρια τους για να συρθεί το άροτρο για να οργωθεί πνευματικά το χωράφι του Θεού. Ταυτόχρονα προφέρουν λόγο αγαθό, ως τη βροχή, προκειμένου να ωφεληθούν τα παιδιά Του και να καρποφορήσει άριστα η σπορά. Προσωπικές ιδεολογίες, αναφορές και πρωτοβουλίες στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αρμόζουν και δεν αξίζουν. Σε τέτοιες πρακτικές καταφεύγουν μόνο οι αιρέσεις για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους και τον σκοπό της «εργασίας» τους. Το χωράφι δεν είναι κανενός, παρά μόνο του Θεού.
Η εκμετάλλευση και η οικειοποίηση του έργου της Εκκλησίας φέρνει ολέθρια αποτελέσματα σε προσωπικό ή και κοινωνικό επίπεδο. Ο Θεός χρησιμοποιούμενος για την δουλειά κάποιων, ώστε να καλλιεργηθούν φονταμενταλισμοί, ακρότητες και διαιρέσεις. Δεν είναι πρακτικές λογικές και σίγουρα δεν αρμόζουν σε Θεό.
Η πνευματική εργασία στην Εκκλησία είναι ευλογημένη όταν εντάσσεται στο τρίπτυχο: Επίσκοποι- κοινότητα – Πρεσβύτεροι. Υπάρχει αγιογραφική κατοχύρωση, γι΄ αυτό και φέρνει αποτέλεσμα. Τα πάντα εντός Της πρέπει να οδηγούν στη μεταστροφή όλων, με την έμπρακτη αρωγή κληρικών και λαϊκών, κατά το χάρισμα, τη θέση και τη διάθεση του καθενός μας. Μόνο η Εκκλησία σώζει, υπάρχει και δε χάνεται. Είναι Θεού το γεώργιον, δικό Του κτήμα. Φιλοξενεί όλους μας αδιάκριτα και πάντα αγαπητικά. Την έχουμε και δεν μας έχει ανάγκη, ας το κατανοήσουμε επιτέλους.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
