Χριστουγεννιάτικο μήνυμα Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονυσίου
Πολυαγαπημένοι Χριστιανοί μου, κι᾿ ἐφέτος χαρμόσυνα ἠχοῦν οἱ καμπάνες τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὅλης τῆς Χριστιανοσύνης γιά νά διαλαλήσουν ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη τῆς γῆς τήν Ἀγγελική διαβεβαίωσι «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος» (Λουκ. β’, 11).
Ἡ χάρις τοῦ «Χριστοῦ γεννηθέντος» ἀξιώνει καί ᾿μᾶς γιά ἄλλη μιά φορά νά γιορτάζουμε τήν θεία Του ἐνανθρώπησι ἐδῶ στήν Χώρα μας, πού τήν μαστίζει «ἡ κρίσι», καί τήν χτυπᾶ ἀνελέητα «ἡ ἀνασφάλεια», δίδοντάς μας τήν δυνατότητα νά παρηγορηθοῦμε καί νά ἀνανεώσουμε τήν ἐλπίδα μας στηριζόμενοι διά τῆς πίστεως στόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή Ἰησοῦ Χριστό, «ὅς ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπό Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις» (Α’ Κορ. α’, 30).
Τά τελευταῖα χρόνια, εἶναι ἀλήθεια, πώς ἀπομακρυνθήκαμε πολύ ἀπό τόν Κύριο Θεάνθρωπο, τόν Φιλάνθρωπο, καί νομίσαμε πώς εὐτυχήσαμε μέ ὅσα καί ὅ,τι ἀποκτήσαμε. Ἀλλ᾿ ὄχι! Γελαστήκαμε! Μόλις ἄρχισαν νά μειώνωνται κάποια ἀπ᾿ αὐτά πού εἴχαμε, μελαγχολήσαμε! Ὁ λόγος; Ἄς μή ντραποῦμε νά τόν ποῦμε: Ἐφ᾿ ὅσον περιφέρουμε τοῦτο τό φθαρτό καί εὔθραυστο σαρκίο μας, σ᾿αὐτήν τήν γῆ, εἴμαστε μικροί, πολύ μικροί, περιωρισμένοι σέ ἐξόχως «στενόν χῶρον» κι᾿ ὅσο κι᾿ ἄν προσπαθοῦμε νά «γλυκάνουμε» τήν «στενοχώρια» μας μέ τά τοῦ κόσμου τούτου τερπνά, τίποτε δέν γίνεται, γιατί οἱ ψυχές μας ποθοῦν τήν λύτρωσι καί Λυτρωτής εἶναι μόνον Αὐτός γιά τόν Ὁποῖον ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς γράφει: «καί οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία» (Πραξ. δ’, 12). Καί ὁ Σωτήρ ἦλθε, ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου! Ἔλαβε φύσι ἀνθρώπινη ὁ Θεός!
Τόν ὑποδέχθηκε ἡ γῆ, ὅταν «ἔκλινε οὐρανούς καί κατέβη», στήν φάτνη τῆς Βηθλεέμ. Μέ οὐράνια μηνύματα καί γλυκούς Ἀγγελικούς ὕμνους Τόν προσκύνησε ἡ καθαρή καρδιά τῶν ταπεινῶν ἀνθρώπων. Καί ἡ ἀνθρώπινη σοφία, μ᾿ ὁδηγό τόν ἀστέρα, κατέθεσε ἐμπρός Του τήν ἀναγνώρισί της καί τήν λατρευτική ἀγάπη της.
Ἦλθε ὁ Λυτρωτής καί ὁ ἐρχομός Του φώτισε τήν γῆ καί σκόρπισε τῆς ἀθεΐας τήν ζάλη καί τῆς πολυθεΐας τήν πλάνη. Ἦλθε ὁ Λυτρωτής καί συμφιλίωσε τόν ἀποστάτη ἄνθρωπο μέ τόν Θεό καί Πατέρα, γεμίζοντας τίς καρδιές μέ εἰρήνη ἀνέκφραστη καί χαρά παραδεισένια.
Ἡ ἀγάπη Του ἄνοιξε πάλι τίς πύλες τῆς αἰώνιας Πατρίδας καί μᾶς περιμένει ἐκεῖ Λυτρωτής τῆς ζωῆς μας!
Ταπεινωθήκαμε, ἀδελφοί μου, στόν δρόμο πού πήραμε μακρυά Του καί ὁ ἐφετινός ἑορτασμός τῆς Λυτρώσεώς μας προσκαλεῖ τόν καθένα ἀπό ᾿μας νά Τοῦ ποῦμε ἐξομολογητικά:
— Τά παιδιά: Ἔλα Λυτρωτή καί Σωτῆρα μας γιά νά μᾶς θερμάνῃς καί ἀναθρέψῃς στήν θεία Σου ἀγκάλη, ὅπως ἔκανες τότε, ἐσύ πού εἶσαι «ὁ Πατήρ ἡμῶν».
— Οἱ νέοι: Ἔλα Λυτρωτή καί Σωτῆρα μας γιά νά γίνης «ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁδός καί ἡ ζωή» μας.
— Οἱ ὥριμοι: Ἔλα Λυτρωτή καί Σωτῆρα μας γιά νά γίνης ἡ γαλήνη καί ἡ ἀνάπαυσίς μας στόν τάραχο τῶν ἡμερῶν, πού διανύουμε, Ἐσύ πού εἶπες «δεῦτε πρός μέ πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια’, 28).
— Οἱ γέροντες: Ἔλα Λυτρωτή καί Σωτῆρα μας γιά νά χαρίσῃς στήν δύσι τῆς πολυτάραχης καί γεμάτης ἀπό ἐγκατάληψι καί ἀστοργίες ζωῆς μας μία νέα καί αἰώνια Ἀνατολή. Ἐσύ, πού εἶσαι ἡ «Ἀνατολή τῶν Ἀνατολῶν».
— Οἱ πάντες: Ἔλα Λυτρωτή καί Εὐεγέρτη μας στίς ἀνειρήνευτες καρδιές μας. Μήν ἀργῇς νά γεννηθῇς στίς καρδιές ὅλων μας ἀλλά καί νά ἀνδρωθῇς σ᾿ αὐτές γιά νά «καταντήσωμεν οἱ πάντες… εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι…» (Ἐφεσ. δ’, 13-14). Μήν ἀργῇς Κύριε, Λυτρωτά καί ρύστα μας. Χωρίς Ἐσένα, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, «σύντριμμα καί ταλαιπωρία», τήν πείρα τῶν ὁποίων ἤδη πικρῶς «γευόμαστε».
Ταῦτα πάντα ἐνώπιόν Σας καταθέτων πατρικῶς καί Ἐκκλησιαστικῶς κηρύσσων, ἐκ καρδίας (προς)εὔχομαι ὅπως ἡ Χάρις καί τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Γεννηθέντος, νηπιάσαντος καί σώζοντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μετά πάντων ὑμῶν.
Εὐχέτης διάπυρος καί στοργικός
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
