Ομοίωση και θέωση
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Το “ανθρώπινο είναι” πραγματοποιεί την ομοίωση προς το Απόλυτο και “θεοποιείται” μέσω της μετοχής του στις άκτιστες ενέργειες του “Θεϊκού Είναι”. Πλην όμως η επίτευξη αυτής της κοινωνίας δεν είναι αβίαστη και εύκολη. Στο ανθρώπινο “είναι” “συγκρούεται “η ανθρώπινη φύση με την υποστατική της αρχή.
Η πρώτη «ἕνεκα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ὑπέστη οὐσιαστικήν ἀλλοίωσιν» και αρκετές φορές αντιβαίνει στην θέληση του προσώπου, με αποτέλεσμα το ανθρώπινο “είναι” να αγωνίζεται αδιάκοπα να επέλθει απόλυτη ταυτότητα φύσεως και προσώπου (υποστάσεως), αλλιώς θα ήταν αδύνατη η θέωση στην “ακεραιότητα” και ολότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Παραπομπές:
[1] Ο καθηγητής Νικόλαος Ξεξάκης τονίζει σχετικά με το προπατορικό αμάρτημα:«Τό ἐν τῷ ἀνθρώπω κατ’εἰκόνα δέν ἀπωλέσθη, δέν κατεστράφη, ἀλλ’ ὑπέστη ἀλλοίωσιν τινά, εἰς τά ἐπί μέρους χαρακτηριστικά αὐτοῦ. Ἡ ἐνδεχόμενη ἀπώλεια τοῦ κατ’εἰκόνα θά εἶχεν ὡς συνέπειαν τήν μετατόπησιν καί κατάταξιν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν τάξιν τῶν ἀλόγων ζώων» καί «Ἡ κληρονομική μετάδοσις τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος βασίζεται ἐπί τοῦ ἑνιαίου της ἀνθρωπίνης φύσεως. Ἡ κατάστασις τῆς ἁμαρτωλότητος τῶν πρωτοπλάστων μετεδόθη κληρονομικῶς, βάσει τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, εἰς ὅλον τό ἀκόλουθον ἀνθρώπινον γένος» (Ξεξάκη Ν., Ορθόδοξος Δογματική Γ’, σελ. 206 – 207 και 222)
