Μακριά από την απελπισία

Η αυ­το­χει­ρία δη­λα­δή δεν εί­ναι πρά­ξη γεν­ναιό­τη­τας, αλλά δει­λί­ας και θρά­σους. Στε­ρεί­ται ηθι­κού σθέ­νους, αφού οι αυ­τό­χει­ρες δεν υπο­λο­γί­ζουν τί­πο­τα και κα­νέ­ναν κα­τα­λή­γον­τας στην απο­νε­νο­η­µέ­νη ενέρ­γειά τους. Η τάξη επί­σης αυτή των αυ­το­χεί­ρων δεν έχει τα στοι­χεία των πα­ρα­φρό­νων. Πρό­κει­ται για ηθι­κά αρ­ρώ­στους, οι οποί­οι θα θε­ρα­πεύ­ον­ταν, αν ζη­τού­σαν βο­ή­θεια από το Θεό. Εί­ναι Χρι­στια­νοί κατ’ όνο­µα και όχι κατ’ ου­σία, αφού αγνο­ούν τη Χάρη του Ιη­σού Χρι­στού που επι­σκιά­ζει όλους τους πι­στούς, την απά­θεια και την καρ­τε­ρία που θα πρέ­πει να δεί­χνει ο Χρι­στια­νός για τις δυ­σκο­λί­ες αυ­τής της ζωής. Τε­λι­κά όλοι όσοι ανή­κουν σ’ αυτή την τάξη, ενώ ξε­κι­νούν µε µια επι­φα­νεια­κή πί­στη κα­τα­λή­γουν στην απι­στία µε συ­νέ­πεια την από­γνω­ση και γ) Συ­ναι­σθη­µα­τι­κά άρ­ρω­στοι: Στην τρί­τη κα­τη­γο­ρία τέ­λος κα­τα­τάσ­σον­ται όσοι αυ­το­κτο­νούν απο­γο­η­τευ­µέ­νοι, από τον αν­θρώ­πι­νο έρω­τα, είτε αγνό (όπως εί­ναι ο νε­α­νι­κός έρω­τας), είτε πα­ρά­νο­µο και βδε­λυ­ρό. Η ερω­τι­κή απο­γο­ή­τευ­ση των νε­α­ρών σε ηλι­κία ατό­µων επέρ­χε­ται εξαι­τί­ας της θλί­ψης για την απώ­λεια του ερω­τι­κού ιν­δά­λµα­τός τους. Τού­το φέ­ρει την δυ­στυ­χία και η απει­ρία γύρω από τα θέ­µα­τα της ζωής δί­νει τε­ρά­στιες δια­στά­σεις στο γε­γο­νός, το οποίο για τους απο­γο­η­τευ­µέ­νους νέ­ους θε­ω­ρεί­ται µέ­γι­στο κακό.

Πρό­κει­ται όµως για µια οι­κτρή πλά­νη, άγνοια για την µέλ­λου­σα ζωή, έλ­λει­ψη θρη­σκευ­τι­κής αγω­γής και Χρι­στια­νι­κού πνεύ­µα­τος. Υπεύ­θυ­νοι στην πε­ρί­πτω­ση αυτή δεν εί­ναι τόσο οι νέοι, όσο οι γο­νείς τους, οι οποί­οι δεν φρόν­τι­σαν να ανα­τρα­φούν σω­στά τα παι­διά τους. Στην κρί­σι­µη µά­λι­στα στι­γµή που τα παι­διά τους χρειά­στη­καν τη φρον­τί­δα και την συ­µβου­λή τους, εκεί­νοι έδει­ξαν αµέ­λεια ή τα προ­έ­τρε­παν σε µια σχέ­ση ολέ­θρια.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως