Όταν προσεύχομαι ενδιαθέτως

Όταν ο άν­θρω­πος προ­σεύ­χε­ται εν­δια­θέ­τως, χω­ρίς να κου­νά­ει το στό­μα και την γλώσ­σα του, τότε αρ­χί­ζει η νο­ε­ρά προ­σευ­χή. Η νο­ε­ρά προ­σευ­χή χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από σφο­δρό βομ­βαρ­δι­σμό πολ­λών-πολ­λών με­τε­ω­ρι­σμών και όλου του κό­σμου οι λο­γι­σμοί μας πλα­σά­ρον­ται. Και αυτό διό­τι ο άν­θρω­πος μπή­κε σε προ­χω­ρη­μέ­νη κα­τά­στα­ση προ­σευ­χής, την νο­ε­ρά προ­σευ­χή ή εγ­κε­φα­λι­κή προ­σευ­χή. Αυτή η προ­σευ­χή κρα­τά­ει χρό­νους ικα­νούς, έως ότου θε­ρα­πεύ­σου­με τα κα­τώ­τε­ρα πάθη, που εί­ναι τα σαρ­κι­κά και φτά­σου­με στα με­σαία που εί­ναι ο θυ­μός (και τα πα­ρά­γω­γα αυ­τού) και στη συ­νέ­χεια φτά­σου­με τα ανώ­τε­ρα, που εί­ναι ο εγωι­σμός και όλα τα συ­να­κο­λου­θού­με­να.

Και όταν η διά­νοιά μας, η ενέρ­γεια του νοός »χορ­τά­σει» την προ­σευ­χή, από μόνη της, με νεύ­ση του Αγί­ου Πνεύ­μα­τος αρ­χί­ζει και κα­τε­βαί­νει στην καρ­διά, για να ενω­θεί η ενέρ­γεια του νοός με την ου­σία του νοός και επι­τυγ­χά­νε­ται έτσι ο αγια­σμός της ψυ­χής και το σώμα πνευ­μα­το­ποιεί­ται.

Γέρων Εφραίμ Σεραγιώτης