Πρώτα προσεύχομαι για τον εαυτό μου

Πρώ­τα θα προ­σευ­χη­θού­με για τον εαυ­τόν μας και μετά για τον συ­νάν­θρω­πό μας. Δεν εί­ναι εγωι­στι­κό αυτό, αλλά δια­κρι­τι­κό. Πώς θα ζη­τή­σου­με από το Θεό, να ελε­ή­σει τον συ­νάν­θρω­πό μας, αν δεν ζη­τή­σου­με να ελεη­θού­με πρώ­τα εμείς; Πρώ­τα θα κα­θα­ρί­σου­με τα χέ­ρια μας και μετά θα δώ­σου­με ψωμί στον άλ­λον, για­τί άμα τα χέ­ρια μας εί­ναι λα­σπω­μέ­να και μέσα στην πίσ­σα, τί ψωμί θα δώ­σου­με στον άλ­λον; Εξάλ­λου με την προ­σευ­χή για τον εαυ­τόν μας, θα εκ­φρά­σου­με την αγά­πη μας για το Χρι­στό, που εί­ναι η πρώ­τη εν­το­λή. Έτσι ελε­ών­τας ο Θεός εμάς, με την προ­σευ­χή μας, μπο­ρού­με μετά να προ­σευ­χη­θού­με και για τον συ­νάν­θρω­πο μας, εκ­φρά­ζον­τας την αγά­πη για τον πλη­σί­ον μας, που εί­ναι η δευ­τέ­ρα εν­το­λή.

Γέρων Εφραίμ Σεραγιώτης