Ήταν το καλοκαίρι του 1974. Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο και σκορπούν τον θάνατο. Στη Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους οδηγούν στην αυλή του σπιτιού ενός από τους δεκαπέντε, δασκάλου, και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Στρέφουν τους αιχμαλώτους στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να διατάξει «πυρ».
Στρέφουν τότε τον νου και την καρδία τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου». Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθανάτους. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων. Παίρνει το τσαμπί. Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου: «Μην το φας! Προχτές το ράντισα με φάρμακο. Είναι δυνατό δηλητήριο! Θα πεθάνεις!»
Ο αξιωματικός μένει άναυδος. Γεμάτος κατάπληξη ρωτάει: «Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;».
Του απάντησε ο δάσκαλος με ειρήνη και γαλήνη: «Είμαι χριστιανός. Και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό και να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μία αμαρτία τόσο βαριά».
Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται για μία ακόμα φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του: «Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα! Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους όλους!».
Χρειάζονται σχόλια; Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.
Από το βιβλίο του Αρχιμ. Αυγουστίνου Κκαρά, πρωτ. Ευέλθων Χαραλάμπους, Παραλίμνι 2021
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος