Όπως υπάρχουν δύο μορφές ταπεινώσεως, έτσι ακριβώς υπάρχουν και δύο μορφές υπερηφάνειας. Η πρώτη υπερηφάνεια είναι όταν εξουδενώνει κανείς τον αδελφό του, όταν τον εξευτελίζει σαν να μην είναι τίποτα και θεωρεί τον εαυτόν του ανώτερό του.
Αν αυτός που θα πέσει σ’ αυτήν την υπερηφάνεια, δεν φροντίσει γρήγορα, με την κατάλληλη προσοχή και επιμέλεια, να διορθωθεί, σιγά-σιγά φτάνει στην δεύτερη υπερηφάνεια, ώστε καταντάει να υπερηφανεύεται και απέναντι στον ίδιο τον Θεό και να πιστεύει πως ο,τιδήποτε κατορθώνει οφείλεται στις δυνάμεις του και όχι στον Θεό.
Αββάς Δωρόθεος