Διακονία σε ασθενείς – μια θυσιαστική αγάπη

Αυ­τοί που δια­κο­νούν αρ­ρώ­στους, ανά­πη­ρους κλπ. με αγά­πη και υπο­μο­νή, αν έχουν αμαρ­τί­ες, σβή­νουν τις αμαρ­τί­ες τους, με την θυ­σία που κά­νουν. Αν δεν έχουν αμαρ­τί­ες, αγιά­ζον­ται. Κά­πο­τε μια γυ­ναί­κα μου δι­η­γή­θη­κε με­ρι­κά γε­γο­νό­τα από την ζωή της πολύ θαυ­μα­στά. Από­ρη­σα, για­τί ήταν κα­τα­στά­σεις που συ­ναν­τού­με στους βί­ους των Αγί­ων και αυτή ήταν μια απλή γυ­ναί­κα. Όταν μου είπε πως είχε πε­ρά­σει τα πε­ρισ­σό­τε­ρα χρό­νια της ζωής της, είδα ότι όλη η ζωή της ήταν μια θυ­σία. Από νέα ακό­μη υπη­ρε­τού­σε αρ­ρώ­στους, για­τί στο πα­τρι­κό της σπί­τι εί­χαν και τον παπ­πού και την για­γιά, που ήταν άρ­ρω­στοι. Όταν παν­τρεύ­τη­κε, έμε­νε με τον πε­θε­ρό και την πε­θε­ρά της, που ήταν επί­σης άρ­ρω­στοι.

Μετά αρ­ρώ­στη­σε ο άν­δρας της, έμει­νε κα­τά­κοι­τος και τον υπη­ρε­τού­σε. Όλη την ζωή της δη­λα­δή αυτή η γυ­ναί­κα την πέ­ρα­σε δια­κο­νών­τας αρ­ρώ­στους. Δι­ψού­σε όλα αυτά τα χρό­νια να με­λε­τή­σει, να πάει σε κά­ποια αγρυ­πνία, αλλά δεν είχε χρό­νο. Επει­δή όμως ήταν δι­καιο­λο­γη­μέ­νη, ο Θεός στο τέ­λος, της έδω­σε μα­ζε­μέ­νη την Χάρη Του.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης