Η γνώση του εαυτού μας και της φύσης των πραγμάτων

Ο άν­θρω­πος που δεν γνω­ρί­ζει τον εαυ­τόν του, εί­ναι αλα­ζό­νας, κορ­δώ­νε­ται, συμ­πε­ρι­φέ­ρε­ται άσχη­μα και ασε­βεί απέ­ναν­τι στον Θεό. Υπε­ρη­φα­νεύ­ε­ται πως εί­ναι τάχα κάτι με­γά­λο, ενώ εί­ναι μη­δα­μι­νός και υψώ­νει τον εαυ­τόν του, ενώ εί­ναι ο τε­λευ­ταί­ος όλων. Προ­βάλ­λε­ται μέσα στην άγνοιά του και όταν μι­λά­ει, απο­κα­λύ­πτε­ται η ανο­η­σία του. Όποιος δεν γνω­ρί­ζει τον εαυ­τόν του, πάν­το­τε αμαρ­τά­νει προς τον Θεό και έτσι απο­μα­κρύ­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ Αυ­τόν, διό­τι δεν γνω­ρί­ζει τη φύση των πραγ­μά­των και πως έχουν στα αλή­θεια, αυτά κα­θε­αυ­τά. Εί­ναι ανήμ­πο­ρος να εκτι­μή­σει κια να δια­κρί­νει τα ευ­τε­λή από τα πο­λύ­τι­μα, τα άξια από εκεί­να που δεν έχουν αξία και τα τί­μια, από εκεί­να που στε­ρούν­ται τι­μής. Έτσι φθεί­ρε­ται, εκ­δα­πα­νά­ται στα μά­ταια και μη­δα­μι­νά, ενώ δεν νοιά­ζε­ται για αιώ­νια όν­τας πραγ­μα­τι­κά αδιά­φο­ρος γι’αυ­τά.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως