Η παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού

Ήταν βρά­δυ του Τι­μί­ου Προ­δρό­μου, θα ξη­μέ­ρω­νε του Αγί­ου Κάρ­που, δεν είχα κοι­μη­θεί, προ­σευ­χό­μουν και έγρα­φα, στις έξη το πρωϊ, σε μια στιγ­μή σαν να χά­θη­κε ο τοί­χος του Κελ­λιού μου. Βλέ­πω τον Χρι­στό μέσα στο φως, σε από­στα­ση έξη μέ­τρα πε­ρί­που. Τον έβλε­πα από το πλάϊ. Τα μαλ­λιά Του ήταν ξαν­θά και τα μά­τια Του γα­λα­νά. Δεν έβλε­πα με τα σω­μα­τι­κά μά­τια. Αυτά είτε ανοι­χτά εί­ναι είτε κλει­στά, καμ­μιά δια­φο­ρά δεν έχει. Έβλε­παν τα μά­τια της ψυ­χής. Από­μει­να! Τι γλυ­κύ­τη­τα ένιω­θα! Τι αγαλ­λί­α­ση! Δεν μπο­ρώ να εκ­φρά­σω με δικά μου λό­για την ομορ­φιά αυτή.

Ήταν αυτό που λέει: »Ο Ωραί­ος κάλ­λει παρά τους υιούς των αν­θρώ­πων». Αυτό ήταν, δεν έχω δει ποτέ τέ­τοια ει­κό­να Του, μόνο μία κά­πο­τε έμοια­ζε κά­πως. Θά­ξι­ζε να αγω­νί­ζε­ται κα­νείς χί­λια χρό­νια για να δει αυ­τήν την ομορ­φιά, για μια στιγ­μή μόνο!!!… Τι με­γά­λα και ανεί­πω­τα εί­ναι δυ­να­τόν να χα­ρι­σθούν στον άν­θρω­πο και με τι τι­πο­τέ­νια ασχο­λού­μα­στε…!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης