Η προσβολή της κακής σκέψης

Πρώ­τα υπάρ­χει η προ­σβο­λή της κα­κής σκέ­ψε­ως. Δεύ­τε­ρο ο συν­δυα­σμός, όταν ανα­κα­τώ­νον­ται οι δι­κοί μας και οι δαι­μο­νι­κοί λο­γι­σμοί. Τρί­το, η συγ­κα­τά­θε­ση, όταν οι λο­γι­σμοί μας συ­σκέ­πτον­ται με τους δαι­μο­νι­κούς λο­γι­σμούς για να δια­πρά­ξουν το κακό.

Τέ­ταρ­το εί­ναι η αι­σθη­τή πρά­ξη, δηλ. η αμαρ­τία. Αν ο νους προ­σέ­χει με νήψη, με την αν­τίρ­ρη­ση και με την επί­κλη­ση του Ιη­σού φυ­γα­δεύ­ει την προ­σβο­λή μό­λις ανα­φα­νεί, τότε τα επό­με­να (συν­δυα­σμός, συγ­κα­τά­θε­ση, αμαρ­τία) μέ­νουν αργά. Ο πο­νη­ρός δαί­μο­νας επει­δή εί­ναι ασώ­μα­τος νους, δεν μπο­ρεί δια­φο­ρε­τι­κά να πλα­νή­σει τις ψυ­χές, παρά μόνο με την φαν­τα­σία και τους λο­γι­σμούς.

Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος