Η πτώση του ανθρώπου

Ο Διά­βο­λος προ­έ­τρε­ψε τον άν­θρω­πο, τη στιγ­μή που ήταν ήδη κάτω από το δέν­τρο και λα­χτα­ρού­σε τους καρ­πούς του. Αν δεν έβλε­πε προς το δέν­τρο, δεν θα νι­κιό­ταν από τον Διά­βο­λο. Η ενα­τέ­νι­ση επέ­φε­ρε την πτώ­ση. Πα­ρα­τη­ρού­με λοι­πόν, ότι αι­τία της πτώ­σης δεν ήταν η ηθι­κή του αδυ­να­μία ή κά­ποια άλλη ατέ­λεια, αλλά η αμέ­λεια στο υψη­λό του κα­θή­κον, στο κα­θή­κον του να λα­τρεύ­ει τον Θεό και να ατε­νί­ζει μόνο προς Αυ­τόν.

Για τον λόγο αυτό και ο Κύ­ριος πα­ραγ­γέ­λει πολ­λές φο­ρές προς τους μα­θη­τές του: «μέ­νε­τε άγρυ­πνοι και προ­σεύ­χε­στε, για να μη σας νι­κή­σει ο πει­ρα­σμός» (Ματθ. 26΄41)∙ διό­τι ενό­σω γρη­γο­ρούν και προ­σεύ­χον­ται, ο νους τους προ­ση­λώ­νε­ται στον Θεό και έτσι τα εκτο­ξευό­με­να βέλη του πο­νη­ρού, δεν μπο­ρούν να προ­σβάλ­λουν τους λο­γι­σμούς.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως