Ο Ν.Α., ένας εύπορος και καλοκάγαθος ομογενής από το Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν δηλωμένος άθεος. Πριν από περίπου 25 χρόνια, είδε στον ύπνο του έναν μικρόσωμο, ευγενικό παππούλη, ο οποίος του ζητούσε να πάει να τον παραλάβει από ένα αεροδρόμιο του Σικάγου, δίνοντάς του μάλιστα ακριβή ημερομηνία και ώρα.
Ο παππούλης τον προσφωνούσε με αγάπη:
«Νίκο, καλό μου παιδί, έλα τάδε μέρα, τάδε ώρα στο τάδε αεροδρόμιο να με παραλάβεις, σε παρακαλώ».
Το όνειρο αυτό, που αρχικά αντιμετωπίστηκε με σκωπτική διάθεση από τη σύζυγό του Μ., επαναλήφθηκε πολλές φορές. Ο Ν. άρχισε να αναστατώνεται, μέχρι που τα οράματα σταμάτησαν. Όταν όμως πλησίασε η ημέρα που του είχε υποδείξει ο άγνωστος παππούλης, αποφάσισε να πάει κρυφά στο αεροδρόμιο:
«Τι έχω να χάσω;» σκέφτηκε. «Στο κάτω κάτω, θα πιω έναν καφέ και μετά θα πάω στη δουλειά».
Έφτασε στο αεροδρόμιο, κάθισε διακριτικά σε μια άκρη και περίμενε. Οι ώρες περνούσαν, ήπιε αρκετούς καφέδες, αλλά ο παππούλης δεν εμφανιζόταν. Ετοιμαζόταν να φύγει, κάνοντας και λίγο χιούμορ με τον εαυτό του, όταν ξαφνικά, στρέφοντας το βλέμμα του, είδε τον ίδιο παππούλη που τόσες φορές είχε δει στον ύπνο του.
«Ευχαριστώ, Νίκο, καλό μου παιδί, που ήρθες. Ήξερα πως θα ερχόσουν», του είπε ο Γέροντας Παΐσιος.
Ο Ν. έμεινε αποσβολωμένος. Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή του, που λίγο έλειψε να πάθει συγκοπή. Σοκαρισμένος αλλά και βαθιά συγκινημένος, πήρε τον Γέροντα στο σπίτι του, στα προάστια του Σικάγου, όπου και τον φιλοξένησε για αρκετό καιρό.
Η εμπειρία αυτή άλλαξε ριζικά τη ζωή τόσο του ίδιου όσο και της συζύγου του. Από άθεοι, οδηγήθηκαν στην πίστη. Ο Ν. έγινε αφοσιωμένος χριστιανός και η Μ. ακολούθησε τον ίδιο δρόμο.
Το περιστατικό αυτό μου το αφηγήθηκαν οι ίδιοι, πριν από δεκαπέντε χρόνια, στο σπίτι τους στο Σικάγο.
Μαρτυρία: Αντωνία Μποτονάκη – Αγιορείτικο Βήμα