Ο Χριστός επί του Σταυρού

Ο Χρι­στός πάνω στο Σταυ­ρό σή­κω­σε όλες τις αμαρ­τί­ες των αν­θρώ­πων, όλων των επο­χών, με την έν­νοια ότι όλες αυ­τές οι αμαρ­τί­ες πέ­ρα­σαν μέσα από τα κύτ­τα­ρα Του, δια­πέ­ρα­σαν το Εί­ναι Του, χω­ρίς να μο­λυν­θεί από αυ­τές. Εί­ναι σαν το ηλε­κτρι­κό ρεύ­μα που περ­νά­ει από όλο τον ορ­γα­νι­σμό. Αυτή η βιω­μα­τι­κή αί­σθη­ση της αμαρ­τί­ας του Χρι­στού, όν­τας ανα­μάρ­τη­τος, ήταν μια αβά­στα­κτη αί­σθη­ση για το Χρι­στό, διό­τι μι­σεί απεί­ρως την αμαρ­τία! Αυ­τήν την αί­σθη­ση ο Χρι­στός την γεύ­τη­κε μόνο πάνω στο Σταυ­ρό, ώστε να ξε­πλη­ρώ­σει την αμαρ­τία, παν­τός αν­θρώ­που. Δηλ. με την Σταύ­ρω­ση του σώ­μα­τος Του, ο Χρι­στός σταύ­ρω­σε την αμαρ­τία. Για την αμαρ­τία που θα περ­νού­σε από μέσα Του, ο Χρι­στός το προ­γνώ­ρι­ζε, γι΄αυτό και την Με­γά­λη Πέμ­πτη, προ­σευ­χή­θη­κε στην Γε­σθη­μα­νή με φόβο, ιδρώ­νον­τας. Και πολ­λοί που δια­βά­ζουν το χω­ρίο αυτό του Ευαγ­γε­λί­ου βλα­σφη­μούν, όταν λένε ότι ο Χρι­στός μπρο­στά στον κίν­δυ­νο της Σταύ­ρω­σης Του δει­λιά­ζει και φο­βά­ται.

Γέρων Εφραίμ Σεραγιώτης