Ο ταπεινός λογισμός

Μου έκα­νε εν­τύ­πω­ση πως ένας τα­πει­νός λο­γι­σμός κά­νει αμέ­σως την Χάρη του Θεού να ενερ­γεί. Είχε έρ­θει στο Κα­λύ­βι ένα ξένο γα­τά­κι. Το καη­μέ­νο, φαί­νε­ται, κάτι είχε φάει που το πεί­ρα­ξε και ζη­τού­σε βο­ή­θεια. Χτυ­πιό­ταν από τον πόνο και πε­τα­γό­ταν σαν το χτα­πό­δι, όταν το χτυ­πούν… Το λυ­πό­μουν που το έβλε­πα σ’ αυ­τήν την κα­τά­στα­ση, αλλά δεν μπο­ρού­σα να κάνω τί­πο­τε.

Το σταύ­ρω­να, το ξα­να­σταύ­ρω­να, τί­πο­τε! «Βρε τα­λαί­πω­ρε, λέω τότε στον εαυ­τό μου, βλέ­πεις τα χά­λια σου; Τόσα χρό­νια κα­λό­γε­ρος, ούτε ένα γατί δεν μπο­ρείς να βο­η­θή­σεις!». Μό­λις ελε­ει­νο­λό­γη­σα τον εαυ­τό μου, εκεί που το γα­τά­κι κόν­τευε να ψο­φή­σει, αμέ­σως συ­νήλ­θε.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης