Όταν είσαι δάσκαλος

Το έργο του δα­σκά­λου εί­ναι ιερό. Έχει με­γά­λη ευ­θύ­νη και αν προ­σέ­ξει, μπο­ρεί να πά­ρει με­γά­λο μι­σθό από τον Θεό. Να φρον­τί­ζει να δι­δά­σκει στα παι­διά τον φόβο του Θεού. Πρέ­πει να βρουν τρό­πο οι εκ­παι­δευ­τι­κοί να περ­νά­νε κά­ποια μη­νύ­μα­τα στα παι­διά για τον Θεό και για την Πα­τρί­δα. Ας σπεί­ρουν αυ­τοί τον σπό­ρο, και ας μην τον δούν να βλα­στά­νει. Τί­πο­τε δεν πάει χα­μέ­νο, κα­ποια στιγ­μή θα πιά­σει τόπο. Και πάν­τα με το καλό, με επιεί­κεια, με αγά­πη να φέ­ρον­ται στα παι­διά και να προ­σπα­θούν να ξυ­πνά­νε το φι­λό­τι­μό τους. Το παι­δί θέ­λει αγά­πη, ζε­στα­σιά.

Πολ­λά παι­διά την στε­ρούν­ται τε­λεί­ως στο σπί­τι. Αν οι δά­σκα­λοι αγα­πή­σουν τα παι­διά, θα τους αγα­πή­σουν και εκεί­να, και τότε θα κά­νουν πιο εύ­κο­λα το έργο τους.

Γι’ αυτό λέω ότι κα­λοί εί­ναι οι γο­νείς που γεν­νούν πολ­λά παι­διά και γί­νον­ται πο­λύ­τε­κνοι, αλλά κα­λύ­τε­ροι εί­ναι οι σω­στοί εκ­παι­δευ­τι­κοί που ανα­γεν­νούν του κό­σμου τα παι­διά και γί­νον­ται υπέρ – υπέρ – πο­λύ­τε­κνοι! Δί­νουν ανα­γεν­νη­μέ­νους αν­θρώ­πους στην κοι­νω­νία και έτσι γί­νε­ται κα­λύ­τε­ρη.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης