Περί αγωγής των τέκνων

Η ανα­τρο­φή του παι­διού αρ­χί­ζει από την εγ­κυ­μο­σύ­νη. Αν η μη­τέ­ρα που κυο­φο­ρεί συγ­χύ­ζε­ται και στε­νο­χω­ριέ­ται, το έμ­βρυο μέσα στην κοι­λιά της τα­ρά­ζε­ται. Ενώ, όταν η μάνα προ­σεύ­χε­ται και ζει πνευ­μα­τι­κά, το παι­δά­κι στην κοι­λιά της μά­νας αγιά­ζε­ται. Γι’ αυτό η γυ­ναί­κα, όταν εί­ναι έγ­κυος, πρέ­πει να λέει την Ευχή, να με­λε­τά­ει λίγο από το Ευαγ­γέ­λιο, να ψάλ­λει, να μην έχει άγ­χος, αλλά και οι άλ­λοι να προ­σέ­χουν να μην την στε­νο­χω­ρούν. Τότε το παι­δί που θα γεν­νη­θεί θα εί­ναι αγια­σμέ­νο και οι γο­νείς δεν θα έχουν πρό­βλη­μα μαζί του, ούτε όταν εί­ναι μι­κρό, αλλά και ούτε όταν με­γα­λώ­σει.

Ο θη­λα­σμός και η αγ­κα­λιά της μά­νας, απο­τε­λούν προ­ϋ­πο­θέ­σεις φυ­σιο­λο­γι­κής ανά­πτυ­ξης των παι­διών. Αν οι γο­νείς κατά το διά­στη­μα που το παι­δά­κι εί­ναι ακό­μη στην κοι­λιά της μη­τέ­ρας προ­σεύ­χον­ται, ζουν πνευ­μα­τι­κά, το παι­δά­κι θα γεν­νη­θεί αγια­σμέ­νο. Και στη συ­νέ­χεια, αν το βο­η­θή­σουν πνευ­μα­τι­κά, θα γί­νει αγια­σμέ­νος άν­θρω­πος και θα βο­η­θά­ει την κοι­νω­νία.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης