Περί αλαζονείας

Ο αλα­ζό­νας, ενώ εί­ναι φτω­χός, θέ­λει να φαί­νε­ται πλού­σιος. Ενώ βρί­σκε­ται σε ανάγ­κη, επι­δει­κνύ­ει τάχα αφθο­νία. Ενώ στε­ρεί­ται τα απο­λύ­τως αναγ­καία, πα­ρου­σιά­ζε­ται δή­θεν κα­λό­τυ­χος. Θυ­σιά­ζει τα προς συν­τή­ρη­ση, για να εξα­γο­ρά­σει τα προς επί­δει­ξη. Ανα­ζη­τά τον έπαι­νο, επι­διώ­κει τι­μές, αρ­νεί­ται το γέ­νος του, λα­βαί­νει ψεύ­τι­κο επώ­νυ­μο, για να συ­στή­νε­ται, ότι τάχα κα­τά­γε­ται από ευ­γε­νι­κή γε­νιά, κορ­δώ­νε­ται για κάθε καλή του πρά­ξη και λέει με­γά­λα λό­για για την ευ­τυ­χία του. Καυ­χιέ­ται για τα πλού­τη του και φου­σκώ­νει για την ευ­γέ­νειά του. Εί­ναι υπε­ρή­φα­νος για τα κάλ­λη του και με­γα­λο­φρο­νεί για τα χα­ρί­σμα­τά του.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως