Περί εκκλησιαστικής ευταξίας

Οι ασκη­τές εί­ναι οι μο­να­δι­κοί Ιε­ρα­πό­στο­λοι της Ορ­θο­δο­ξί­ας και ο ασκη­τι­σμός εί­ναι η μόνη Ιε­ρα­πο­στο­λι­κή σχο­λή μέσα στην Ορ­θο­δο­ξία. Η Ορ­θο­δο­ξία εί­ναι άσκη­ση και ζωή γι’ αυτό και μο­νά­χα δια της ασκή­σε­ως και της ζωής, επι­τε­λεί­ται το κή­ρυγ­μα και η Ιε­ρα­πο­στο­λή. Η ανά­πτυ­ξη της ασκη­τι­κό­τη­τας, πρέ­πει να γί­νει η εσω­τε­ρι­κή απο­στο­λή της Εκ­κλη­σί­ας μας μέσα στον λαό. Οι ενο­ρί­ες πρέ­πει να με­τα­βλη­θούν σε ασκη­τι­κά κέν­τρα, αλλά αυτό μπο­ρεί να το επι­τύ­χει μο­νά­χα ένας εφη­μέ­ριος – ασκη­τής.

Πρέ­πει να ενι­σχύ­σου­με την προ­σευ­χή και την νη­στεία, να ανα­πτύ­ξου­με την Εκ­κλη­σια­στι­κή ευ­τα­ξία, η οποία εί­ναι από τα κύ­ρια μέσα της Ορ­θο­δο­ξί­ας, με το οποίο εκεί­νη επι­δρά ανα­γεν­νη­τι­κά στον άν­θρω­πο.

Όλα αυτά όμως απαι­τούν την εξής προ­ϋ­πό­θε­ση: οι ιε­ρείς και οι μο­να­χοί μας, να γί­νουν οι ίδιοι ασκη­τές.

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς