Περί ταπεινώσεως

Όσο πε­ρισ­σό­τε­ρη αγά­πη έχει κα­νείς, τόσο πε­ρισ­σό­τε­ρο εί­ναι η τα­πεί­νω­ση και η τα­πει­νο­φρο­σύ­νη που δια­θέ­τει. Η μη­τέ­ρα, η οποία αγα­πά­ει το παι­δί της, τα­πει­νώ­νε­ται. Την βλέ­πεις, να κά­νει ευ­χα­ρί­στως και τις βρω­με­ρό­τε­ρες ερ­γα­σί­ες, προ­κει­μέ­νου να το πε­ρι­ποι­η­θεί, για να το με­γα­λώ­σει. Εξα­φα­νί­ζε­ται τε­λεί­ως το εγώ της..

Όταν όμως δεν υπάρ­χει η αγά­πη αυτή, ο άλ­λος δεν τα­πει­νώ­νε­ται και δεν συγ­κα­τα­βαί­νει ποτέ, στο να υπη­ρε­τή­σει τον κα­τώ­τε­ρό του. Ο εγωι­σμός του δεν τον αφή­νει, να σκύ­ψει και να επι­δέ­σει τις πλη­γές του αδυ­νά­του και φτω­χού.

Και αν ποτέ τα­πει­νω­θεί, θα τα­πει­νω­θεί εξ ανάγ­κης, προς τους ισχυ­ρούς και ανω­τέ­ρους του. Μέσα του όμως θα γογ­γύ­ζει. Η τα­πει­νο­φρο­σύ­νη εί­ναι ανύ­παρ­κτη σε αυ­τόν. Ο εγωι­σμός του τον κά­νει, να θε­ω­ρεί τον εαυ­τόν του ανώ­τε­ρο όλων.

Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος