Περί υπερηφανείας

Η υπε­ρη­φά­νεια του νου εί­ναι η σα­τα­νι­κή υπε­ρη­φά­νεια, η οποία αρ­νεί­ται το Θεό και βλα­σφη­μεί το Άγιο Πνεύ­μα, γι’ αυτό και πολύ δύ­σκο­λα θε­ρα­πεύ­ε­ται. Εί­ναι ένα βαθύ σκο­τά­δι, το οποίο εμ­πο­δί­ζει τα μά­τια της ψυ­χής να δουν το φως που υπάρ­χει μέσα της και που οδη­γεί στο Θεό, στην τα­πεί­νω­ση, στην επι­θυ­μία του αγα­θού. Αν­τί­θε­τα η υπε­ρη­φά­νεια της καρ­διάς δεν εί­ναι γέν­νη­μα της σα­τα­νι­κής υπε­ρη­φά­νειας, αλλά δη­μιουρ­γεί­ται από διά­φο­ρες κα­τα­στά­σεις και γε­γο­νό­τα: πλού­το, δόξα, τι­μές, πνευ­μα­τι­κά ή σω­μα­τι­κά χα­ρί­σμα­τα π.χ. ευ­φυ­ΐα, ομορ­φιά, δύ­να­μη, δε­ξιο­τε­χνία.

Όλα αυτά ση­κώ­νουν ψηλά το μυα­λό των ανόη­των αν­θρώ­πων, που γί­νον­ται έτσι μα­ταιό­φρο­νες, χω­ρίς όμως να εί­ναι και άθε­οι.

Αυ­τοί πολ­λές φο­ρές ελε­ούν­ται από το Θεό, παι­δα­γω­γούν­ται και σω­φρο­νί­ζον­ται. Η καρ­διά τους συν­τρί­βε­ται, παύ­ει να επι­ζη­τεί δό­ξες και μα­ταιό­τη­τες και έτσι θε­ρα­πεύ­ον­ται.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως