Στενοχώρια και πνευματική ζωή

Πολ­λοί Χρι­στια­νοί της επο­χής μας, δεν θέ­λουν να ακού­σουν τί­πο­τε δυ­σά­ρε­στο, για να μην στε­νο­χω­ρη­θούν, για να μην χά­σουν την ηρε­μία τους. Αν θέλω να μην στε­νο­χω­ρη­θώ για να εί­μαι χα­ρού­με­νος, να μην χα­λά­σω την ησυ­χία μου, για να εί­μαι πρά­ος, τότε εί­μαι αδιά­φο­ρος! Άλλο πρα­ό­τη­τα πνευ­μα­τι­κή και άλλο πρα­ό­τη­τα από αδια­φο­ρία. Λένε με­ρι­κοί: «Πρέ­πει να εί­μαι χα­ρού­με­νος, για­τί εί­μαι Χρι­στια­νός. Να εί­μαι ήρε­μος, για­τί εί­μαι Χρι­στια­νός». Αυ­τοί δεν εί­ναι Χρι­στια­νοί! Το κα­τα­λά­βα­τε; Αυτό εί­ναι αδια­φο­ρία, εί­ναι κο­σμι­κή χαρά. Όποιος έχει αυτά τα κο­σμι­κά στοι­χεία, δεν εί­ναι πνευ­μα­τι­κός άν­θρω­πος.

Ο πνευ­μα­τι­κός άν­θρω­πος εί­ναι όλος ένας πό­νος. Πο­νά­ει δη­λα­δή για κα­τα­στά­σεις, για αν­θρώ­πους, αλλά αν­τα­μεί­βε­ται γι’ αυ­τόν τον πόνο με Θεία πα­ρη­γο­ριά. Νιώ­θει πόνο, αλλά νιώ­θει μέσα του Θεία πα­ρη­γο­ριά, για­τί κά­νει ρί­ψεις με ευ­λο­γί­ες ο Θεός από τον Πα­ρά­δει­σο στην ψυχή και αγάλ­λε­ται ο άν­θρω­πος από την Θεϊ­κή αγά­πη. Αυτή εί­ναι η πνευ­μα­τι­κή χαρά, που δεν εκ­φρά­ζε­ται και πλημ­μυ­ρί­ζει την καρ­διά.

Γέρων Εφραίμ Σεραγιώτης