Τα ζητηματα «εν τω κόσμω»

Τα έξυ­πνα ψά­ρια δεν πιά­νον­ται στο αγ­κί­στρι. Βλέ­πουν το δό­λω­μα, κα­τα­λα­βαί­νουν ότι εί­ναι δό­λω­μα και φεύ­γουν από εκεί και γλυ­τώ­νουν. Ενώ τα άλλα, βλέ­πουν το δό­λω­μα, τρέ­χουν εκεί να φάνε και τάκ, πιά­νον­ται! Έτσι δη­λα­δή και ο κό­σμος, έχει το δό­λω­μα και πιά­νει τους αν­θρώ­πους. Έλ­κον­ται οι άν­θρω­ποι από το κο­σμι­κό πνεύ­μα και πιά­νον­ται μετά από αυτό. Το κο­σμι­κό φρό­νη­μα εί­ναι αρ­ρώ­στια. Όπως μία αρ­ρώ­στια την απο­φεύ­γει κα­νείς, έτσι και το κο­σμι­κό φρό­νη­μα πρέ­πει να το απο­φεύ­γει, όπου και αν εί­ναι. Να απο­ξε­νω­θεί από το πνεύ­μα της κο­σμι­κής εξε­λί­ξε­ως, για να εξε­λίσ­σε­ται πνευ­μα­τι­κά, να υγιαί­νει πνευ­μα­τι­κά και να χαί­ρε­ται αγ­γε­λι­κά.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης