Η αγάπη της μητέρας

Χρειά­ζε­ται μη­τρι­κή αγά­πη. Η μάνα αγα­πά­ει τα παι­διά της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τον εαυ­τό της. Αυ­τήν την αγά­πη αν απο­κτή­σει κα­νείς, αγα­πά­ει όχι μόνο όσους τον αγα­πούν, αλλά και εκεί­νους που τον βλά­πτουν, για­τί όπως η μάνα όλα τα δι­καιο­λο­γεί, έτσι και αυ­τός πάν­τα βρί­σκει ελα­φρυν­τι­κά για τους άλ­λους και ρί­χνει το βά­ρος στον εαυ­τό του. Ακό­μη και να τον κλέ­ψουν, νιώ­θει τύ­ψεις, αν πιά­σουν τον κλέ­φτη και τον βά­λουν στην φυ­λα­κή. «Εξαι­τί­ας μου φυ­λα­κί­στη­κε, θα λέει. Αν έβρι­σκα τρό­πο να του δώσω τα χρή­μα­τα που του χρειά­ζον­ταν, δεν θα έκλε­βε και δεν θα ήταν τώρα στην φυ­λα­κή». Έτσι γί­νε­ται μι­μη­τής του Χρι­στού, που μας ανέ­χε­ται όλους.

Όταν δηλ. υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κή αγά­πη και υπο­μο­νή, δι­καιο­λο­γεί κα­νείς τον άλ­λον και μόνο τον εαυ­τόν του κα­τη­γο­ρεί. «Θεέ μου, εγώ εί­μαι ένο­χος, λέει, μην με υπο­λο­γί­ζεις εμέ­να· πέ­τα­ξέ με στην άκρη και βο­ή­θη­σε τον άλ­λον».

Αυτή εί­ναι η σω­στή το­πο­θέ­τη­ση, η οποία έχει και πολ­λή τα­πεί­νω­ση και τότε δέ­χε­ται ο άν­θρω­πος πλού­σια την Χάρη του Θεού.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης