Η ψυχή που συγκινείται

Η ψυχή που συγ­κι­νεί­ται από τις ομορ­φιές του υλι­κού κό­σμου, φα­νε­ρώ­νει ότι ζει μέσα της ο μά­ταιος κό­σμος, γι’ αυτό έλ­κε­ται από την πλά­ση και όχι από τον Πλά­στη Θεό. Δεν έχει ση­μα­σία, αν ο πη­λός αυ­τός εί­ναι κα­θα­ρός και δεν έχει λά­σπη αμαρ­τί­ας. Η καρ­διά, όταν έλ­κε­ται από κο­σμι­κές ομορ­φιές, οι οποί­ες δεν εί­ναι αμαρ­τω­λές, αλλά δεν παύ­ουν να εί­ναι μά­ταιες, νιώ­θει κο­σμι­κή χαρά της ώρας, η οποία δεν έχει Θεϊ­κή πα­ρη­γο­ριά, φτε­ρού­γι­σμα εσω­τε­ρι­κό με αγαλ­λί­α­ση πνευ­μα­τι­κή. Όταν όμως ο άν­θρω­πος αγα­πά­ει την πνευ­μα­τι­κή ωραιό­τη­τα, τότε γε­μί­ζει και ομορ­φαί­νει η ψυχή του.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης