Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991) διέμενε για περισσότερο από 15 χρόνια στον Πειραιά, επί της οδού Καραΐσκου 106. Εργαζόταν, μια από τις πολλές εργασίες που άλλαξε στη ζωή του, σε Εταιρεία Εκτελωνιστών και μετά μετακόμισε στην Αθήνα.
Την περίοδο 1955-1959, ως δημοτικός Σύμβουλος του δήμου Πειραιά, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Πειραϊκού Θεάτρου του Ροντήρη, στην ίδρυση του ιστορικού αρχείου της Φιλαρμονικής της πόλης και στην ίδρυση της Δημοτικής Πινακοθήκης.
Ο ίδιος, θιασώτης και υπέρμαχος της αγάπης και της ελληνικής φύσης, γράφει στις ημερολογιακές σελίδες του, που εκδόθηκαν με την ευγενική πρωτοβουλία του υιού του, Κώστα Βρεττάκου, στο βιβλίο «Ενώπιος Ενωπίω», (Αθήνα 1991):
- «Φοβάμαι πως όταν θα φύγω απ᾿ αυτόν τον κόσμο, θα φύγω με το παράπονο, πως δεν τον χόρτασα αυτό τον ήλιο, δεν γιόμισα την ψυχή μου ως απάνω, δεν ξεχείλισα, δεν κάηκα από την ευτυχία του» (ώρα 11:00 π.μ., 17/5/1962).
- «Ίσως με τη σιωπή ενός ωραίου ανθρώπου κυκλοφορεί περισσότερη ζωή απ᾿ όση κυκλοφορεί μέσα σε μια τούφα λουλουδιών».
- «Είχε μια πόρτα να σωθεί ο άνθρωπος: την αγάπη! Αυτή την Ωραία Πύλη. Θα την ανακαλύψουν, άραγε, την τελευταία στιγμή; Όλα τα θαύματα αυτή τα έχει κάνει στον κόσμο» (σελ. 45).