Περί συμπεριφοράς

Πό­σες φο­ρές, όταν συ­ναν­τή­σου­με τον άν­θρω­πο, με τον οποίο εί­με­θα στε­νο­χω­ρη­μέ­νοι ή έχου­με λο­γι­σμούς, για­τί μας κα­τη­γό­ρη­σε, μας κου­τσομ­πό­λε­ψε, μας πρό­δω­σε και τόσα άλλα, κά­νου­με πως δεν κα­τα­λα­βαί­νου­με, πως δεν τον βλέ­που­με, για να μη τον χαι­ρε­τί­σου­με! Λένε οι Άγιοι Πα­τέ­ρες και οι Ασκη­τές της ερή­μου, οι οποί­οι εφήρ­μο­σαν με ακρί­βεια το Ευαγ­γέ­λιο, ότι όταν σε επι­σκε­φτεί ο άν­θρω­πος, που εσύ γνω­ρί­ζεις, ότι αυ­τός πολ­λά είπε για σένα, μην δεί­ξεις πρό­σω­πο σκυ­θρω­πό ή ότι κάτι γνω­ρί­ζεις. Να τον δε­χτείς τόσο όμορ­φα, τόσο καλά, σαν να σε επαί­νε­σε, σαν να σε εγ­κω­μί­α­σε, σαν να σε τί­μη­σε ενώ­πιον των αν­θρώ­πων! Αυτή η στά­ση εκ­φρά­ζει πολ­λή πνευ­μα­τι­κό­τη­τα και από­λυ­τη εφαρ­μο­γή του Ευαγ­γε­λι­κού πνεύ­μα­τος.

Γέρων Εφραίμ της Αριζόνας