Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου
Οι επιστήμονες διερευνούν το πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν και η Γη και μία από τις θεωρίες, η πιθανότερη, είναι ότι αυτό έγινε με τη λεγόμενη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang).
Όμως, κάθε αρχή έχει και το τέλος της. Ο θάνατος υπάρχει μέσα μας και γύρω μας. Γι’ αυτό οι επιστήμονες τώρα διερευνούν τα σχετικά με τον «θάνατο» του Σύμπαντος.
Σε κείμενο που έγραψε ο Θοδωρής Λαϊνάς στην Εφημερίδα «το Βήμα» (21-8-2016) με τίτλο «Το Σύμπαν πάτησε γκάζι προς τον… θάνατό του!» καταγράφει τις κυριότερες θεωρίες που υπάρχουν σήμερα για το τέλος του Σύμπαντος.
Η πρώτη θεωρία ονομάσθηκε ως «Μεγάλη Ψύξη». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή οι Γαλαξίες θα απομακρύνονται συνεχώς, οπότε ύστερα από πολλά δισεκατομμύρια έτη θα «σβήσουν» και το Σύμπαν θα μετατραπεί σε σκοτεινό και ψυχρό.
Η δεύτερη θεωρία χαρακτηρίσθηκε ως «Μεγάλη Σχάση», σύμφωνα με την οποία, καθώς θα τεντώνεται το Σύμπαν, θα «σχιστεί» και θα καταστραφεί.
Και η τρίτη θεωρία για το τέλος του Σύμπαντος ονομάζεται «Μεγάλη Σύνθλιψη», σύμφωνα με την οποία η διαστολή που γίνεται στο στερέωμα θα σταματήσει, θα παύσει να υπάρχει χρόνος, και έτσι «η βαρύτητα θα υποχρεώσει το Σύμπαν να καταρρεύσει και να καταστραφεί μέσω μίας διεργασίας που οι θιασώτες της θεωρίας περιγράφουν ως ένα «αντίστροφο Big Bang»». Βέβαια, αν γίνει κάτι τέτοιο μπορεί να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να γίνει μία νέα Μεγάλη Έκρηξη, οπότε θα προκύψει ένα άλλο Σύμπαν.
Τρεις, λοιπόν, οι θεωρίες για τον «θάνατο» του Σύμπαντος, ήτοι η «Μεγάλη Ψύξη», η «Μεγάλη Σχάση» και η «Μεγάλη Σύνθλιψη».
Διαβάζοντας τα σχετικά με τις τρεις αυτές θεωρίες για τον «θάνατο» του Σύμπαντος και το τέλος του κόσμου που θα συμβούν, κατά τους επιστήμονες, μετά από δισεκατομμύρια έτη, σκέφτηκα ότι αυτές είναι υποθέσεις επιστημονικές που δημιουργούνται σαν να μη υπάρχει Θεός, ο οποίος κατευθύνει τον κόσμο ή ενδεχομένως περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός επιτρέψει να τελειώσει ο κόσμος. Όμως, δημιουργός του κόσμου είναι ο Θεός, η ουσιοποιός και ζωοποιός ενέργεια δημιούργησε και προνοεί για τον κόσμο και επομένως ο Θεός θα αποφασίσει και τη συνέχειά του και το τέλος του.
Ο Απόστολος Πέτρος για το θέμα αυτό γράφει στην καθολική του επιστολή: «Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν η ουρανοί ῥοιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται» (Β΄ Πέτρ. γ΄, 10). Και αμέσως πιο κάτω: «προσδοκώντας και σπεύδοντας την παρουσίαν της του Θεού ημέρας, δι’ ην ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται· καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (Β΄ Πέτρ. γ΄, 12-13).
Προσμένουμε «καινούς ουρανούς και γην καινήν». Δεν απογοητευόμαστε από το τέλος, αλλά προσμένουμε τον νέον κόσμο.
Επίσης, σκέφτομαι ότι μιλάμε για «Μεγάλη Ψύξη», «Μεγάλη Σχάση» και «Μεγάλη Σύνθλιψη» του Σύμπαντος, ενώ αυτά τα βλέπουμε και στον μικρόκοσμο που ζούμε, στις οικογένειες και τις κοινωνικές σχέσεις μας. Εκεί παρατηρούνται η ψύξη, η σχάση και η σύνθλιψη. Ό,τι γίνεται στον μεγαλόκοσμο γίνεται με τραγικό τρόπο και στον μικρόκοσμο. Ψύχεται η αγάπη, διαιρείται η σχέση και επικοινωνία με αγαπητούς ανθρώπους, γίνεται σύνθλιψη των ανθρώπων λόγω συμφερόντων και σκοπιμοτήτων.
Τελικά αναπτύσσονται θεωρίες για τον «θάνατο» του Σύμπαντος και μας ξεφεύγει ο θάνατος που είναι μέσα μας και γύρω μας, αλλά και η ανακαίνιση που περιμένουμε.