Η ανθρώπινη αδυναμία

Όταν σφάλ­λου­με, ξε­σκε­πά­ζε­ται ο πραγ­μα­τι­κός εαυ­τός μας, τον γνω­ρί­ζου­με και προ­σπα­θού­με να διορ­θω­θού­με. Μ’ αυ­τόν τον τρό­πο προ­χω­ρού­με θε­τι­κά και δεν ζού­με με ψευ­δαι­σθή­σεις ότι πάμε καλά. Εγώ χαί­ρο­μαι, όταν εκ­δη­λώ­νε­ται μια αδυ­να­μία μου, όταν ξε­φυ­τρώ­νουν τα πάθη μου. Εάν δεν ξε­φύ­τρω­ναν, θα νό­μι­ζα ότι αγί­α­σα, ενώ οι σπό­ροι των πα­θών θα ήταν κρυμ­μέ­νοι στην καρ­διά μου. Όταν θυ­μώ­σεις, ή πέ­σεις στην κα­τά­κρι­ση, θα στε­νο­χω­ρη­θείς φυ­σι­κά, για­τί έπε­σες, αλλά πρέ­πει να χα­ρείς κιό­λας, για­τί εκ­δη­λώ­θη­κε η αδυ­να­μία σου και θα αγω­νι­στείς να απαλ­λα­γείς απ’ αυ­τήν.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης