Η συνείδηση του ανθρώπου

Όταν ο Θεός δη­μιούρ­γη­σε τον άν­θρω­πο, έβα­λε μέσα του ένα Θείο σπέρ­μα, σαν ένα εί­δος λο­γι­σμού πιο θερ­μού και φω­τει­νού, να έχει τη θέση της σπί­θας, για να φω­τί­ζει το νου και να του δεί­χνει να ξε­χω­ρί­ζει το καλό από το κακό. Αυτό ονομά­ζεται συ­νεί­δη­ση, και εί­ναι ο φυ­σι­κός νό­μος. Μ’ αυ­τόν το νόμο, δη­λα­δή με την συ­νεί­δη­ση, συμ­μορ­φώ­θη­καν οι Πα­τριάρ­χες και όλοι οι Άγιοι, που έζη­σαν πριν από το γρα­πτό νόμο και ευα­ρέ­στη­σαν στον Θεό.

Επει­δή όμως αυτή πα­ρα­χώ­θη­κε και κα­τα­πα­τή­θη­κε από τους αν­θρώ­πους, με την προ­ο­δευ­τι­κή εξά­πλω­ση της αμαρ­τί­ας, χρεια­στή­κα­με το γρα­πτό νόμο, χρεια­στή­κα­με τους Αγί­ους Προ­φή­τες, χρεια­στή­κα­με την εναν­θρώ­πι­ση του ίδιου του Δε­σπό­τη μας Ιη­σού Χρι­στού, για να την ξα­να­φέ­ρει στο φως και να την ανα­στή­σει, για να ξα­να­δώ­σει ζωή, με την τή­ρη­ση των Αγί­ων εν­το­λών του Θεού, σε εκεί­νη την σπί­θα, που ήταν πα­ρα­χω­μέ­νη.

Αββάς Δωρόθεος