Θείος έρως για το Θεό

Ο αλη­θι­νός έρω­τας για τον Θεό και η τέ­λεια αγά­πη και στορ­γή προς τον πλη­σί­ον εμ­πε­ριέ­χουν τις εκ­πλη­ρώ­σεις και των άλ­λων εν­το­λών. Αυτό το επι­βε­βαιώ­νει και ο λό­γος του Κυ­ρί­ου που λέει για αυ­τές: ‘Σ’ αυ­τές τις δύο εν­το­λές συ­νο­ψί­ζε­ται όλος ο Νό­μος και οι Προ­φή­τε­ς’. Αυ­τός λοι­πόν που απο­δέ­χε­ται τον θείο έρω­τα και αγα­πά­ει και ανέ­χε­ται τον πλη­σί­ον σαν τον εαυ­τό του, θα αγα­πή­σει πολύ τους γο­νείς του και, μετά τον Θεό, θα τους τι­μή­σει πολύ. Θα δια­τη­ρή­σει κα­θα­ρά όχι μόνο τα χέ­ρια του από φό­νους, αλλά και τη γλώσ­σα του και τις σκέ­ψεις του από τέ­τοιες πρά­ξεις.

Ούτε θα κλέ­ψει, για­τί κα­νείς δεν έγι­νε κλέ­φτης εκεί­νου που αγα­πά και προ­στα­τεύ­ει σαν τον εαυ­τό του.

Ούτε θα κα­τα­στρέ­ψει ξένο γάμο, ούτε θα γί­νει επί­ορ­κος, ούτε θα ψευ­δο­μαρ­τυ­ρή­σει εναν­τί­ον του πλη­σί­ον του. Γε­νι­κά, δεν θα αρ­χί­σει πρώ­τος να αδι­κεί τον πλη­σί­ον του.

Μέγας Φώτιος