Αγάπη και αγνωμοσύνη

• Δόγμα
• 24 Ιουλίου 2025
• 17:32

Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας

Όταν βλέ­πω, ότι ο άλ­λος δεν βο­η­θιέ­ται από το εν­δια­φέ­ρον μου, την κα­λο­σύ­νη, την αγά­πη και δεν τα εκτι­μά­ει αυτά, αλλά εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται την αγά­πη μου και μου φέ­ρε­ται με αναί­δεια, τρα­βιέ­μαι σιγά – σιγά, για να μην γί­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο αναι­δής και λέω ότι δεν έχω συγ­γέ­νεια μαζί του. Και αναγ­κά­ζο­μαι να μην του φέ­ρο­μαι με κα­λο­σύ­νη. Κα­νο­νι­κά, όσο κα­λο­σύ­νη σου δεί­χνουν, τόσο πρέ­πει να αλ­λοιώ­νε­σαι, να δια­λύ­ε­σαι, να λειώ­νεις.

Πα­λιά τι είχε συμ­βεί με κά­ποιον. Στην αρχή, για να τον βο­η­θή­σω, αναγ­κά­στη­κα να του πω με­ρι­κά Θεία γε­γο­νό­τα που είχα ζή­σει. Αντί όμως να πει: «Θεέ μου, πώς να Σε ευ­χα­ρι­στή­σω γι’ αυ­τήν την πα­ρη­γο­ριά κ.λπ.» και να δια­λυ­θεί, πήρε θάρ­ρος και φε­ρό­ταν με αναί­δεια.

Τότε κρά­τη­σα μια αυ­στη­ρή στά­ση. «Θα τον βο­η­θώ, είπα, από μα­κριά με την προ­σευ­χή». Αυτό το έκα­να, όχι για­τί δεν τον αγα­πού­σα, αλλά για­τί αυ­τός ο τρό­πος θα τον βο­η­θού­σε.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης