Όταν αγανακτούμε
Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας
Μια φορά ήρθε στο Καλύβι κάποιος, που ήταν σωματώδης σαν γορίλλας και κάθισε σε μια άκρη. Εκείνη την ώρα έλεγα σε μια παρέα:
– Βρε, μόνο για παρελάσεις είστε, όχι για μάχες. Θυσιάστηκε ο Χριστός. Έχουμε Ορθοδοξία. Μαρτύρησαν Άγιοι που μας βοηθούν ακόμη και αν δεν είχαν πέσει αυτοί, ποιός ξέρει τι θα είμασταν.
Όλα αυτά τον είχαν εξοργίσει. Ερχόταν, έφευγε ο κόσμος, αυτός καθόταν εκεί. Είχε τον σκοπό του… Ήταν ένα κρύο πράγμα. Τελικά έφυγαν και οι τελευταίοι.
– Νύχτωσε του λέω, άντε που θα πας;
– Δεν με απασχολεί το θέμα, μου λέει.
– Με απασχολεί εμένα, άντε να πας του λέω.
Ορμάει τότε πάνω μου και με αρπάζει από τον λαιμό.
– Α, βρε εσύ με τους θεούς σου.., μου λέει.
Όταν άκουσα να μου λέει: »τους θεούς σου», ένοιωσα σαν να έβρισε τον Θεό.
– Τί, ειδωλολάτρης είμαι εγώ; Ποιούς θεούς βρε αθεόφοβε; του λέω.
Του έδωσα μια σπρωξιά, σωριάστηκε κάτω και μαζεύτηκε κουβάρι. Πως βγήκε έξω από την πόρτα και εγώ δεν κατάλαβα. Αυτός είχε καθίσει στο τέλος, γιατί φαίνεται ήθελε να με ξεκάνει, αφού με άρπαξε από τον λαιμό να με πνίξει…
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
