Ο δρόμος της αρετής
Ο δρόμος της αρετής, σε εκείνους που αρχίζουν να ποθούν την ευσέβεια, φαίνεται πολύ δύσκολος και κατασκότεινος, όχι γιατί είναι πράγματι τέτοιος, αλλά γιατί η φύση του ανθρώπου, αμέσως από τη γέννησή του, ζει μέσα στην απλοχωριά των ηδονών.
Σε εκείνους όμως που μπόρεσαν να περάσουν τη μέση του δρόμου, αυτός παρουσιάζεται εντελώς ευχάριστος και πολύ εύκολος· γιατί με τη βοήθεια του αγαθού οι κακές συνήθειες υποτάχθηκαν στις καλές και χάνονται πλέον μαζί με τη θύμηση των παράλογων ηδονών. Έτσι η ψυχή βαδίζει από εκεί και πέρα με ευχαρίστηση όλα τα μονοπάτια των αρετών.
Γι’ αυτό ο Κύριος, όταν μας βάζει αρχικά στον δρόμο της σωτηρίας, λέει: «Τι στενός και γεμάτος δυσκολίες είναι ο δρόμος που οδηγεί στη βασιλεία! Και είναι λίγοι όσοι τον ακολουθούν» (Ματθ. 7:13-14). Σε εκείνους όμως που αποφασίζουν με πολλή προθυμία να προχωρήσουν στην τήρηση των αγίων εντολών του, λέει: «Ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό» (Ματθ. 11:30).
Στην αρχή λοιπόν του αγώνα πρέπει να κάνουμε τις άγιες εντολές του βιάζοντας τη θέλησή μας, έτσι ώστε να δει ο αγαθός Κύριος τον σκοπό και τον κόπο μας και ότι θέλουμε με πολλή ευχαρίστηση να υπηρετούμε στα ένδοξα θελήματά του, και να μας στείλει έτοιμο το άγιο θέλημά του· γιατί τότε ετοιμάζεται από τον Κύριο η θέλησή μας (πρβ. Παροιμ. 8:35), ώστε με πολλή χαρά να εργαζόμαστε αδιάκοπα το καλό. Τότε πράγματι θα αισθανθούμε ότι ο Θεός είναι αυτός που ενεργεί μέσα μας ώστε και να θέλουμε και να ενεργούμε σύμφωνα με το αγαθό θέλημά του (Φιλιπ. 2:13).
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση ΚΗ’ (28), σελ. 265. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.
