Καναδά Σωτήριος: Η Θεϊκή σαρκωμένη αγάπη
«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον…» (Ιωάν. 3,16)
Ν’ αγαπάς σημαίνει να ενδιαφέρεσαι. Να ενδιαφέρεσαι σημαίνει να ενεργείς. Να ενεργείς σημαίνει να θέτεις σε εφαρμογή αυτά που θεωρητικά συνέλαβες και σχεδίασες. Αν ο ίδιος δεν έχεις αγάπη, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι κατορθωτό. Αν την αγάπη σου δεν την θέτεις σε εφαρμογή, σημαίνει πως δεν έχεις πραγματική αγάπη.
Ο Θεός όχι μόνον έχει αγάπη. Είναι ο ίδιος αγάπη. Η απόλυτη αγάπη. Η τελεία αγάπη. Η ολοκληρωμένη αγάπη. Από αγάπη δημιούργησε τον κόσμο. Τον άνθρωπο. Τον συνδετικό αυτό κρίκο του πνευματικού και υλικού κόσμου. Την κορωνίδα του γήινου βασιλείου.
Τόση είναι η αγάπη του Θεού για τον κόσμο και ιδιαίτερα τον άνθρωπο, που ποτέ δεν έπαυσε να τον αγαπά. Τον αγαπούσε όταν τον δημιούργησε. Οταν τον έβαλε στον παράδεισο. Οταν ο άνθρωπος τον υπάκουε κι έκανε συντροφιά μαζί Του. Αλλά κι όταν τον παράκουσε. Οταν ολίσθησε. Επεσε. Οταν αμάρτησε. Κι αμαρτωλό τον αγαπά. Οχι θεωρητικά. Ουσιαστικά. Πρακτικά.
Γι’ αυτό του υποσχέθηκε στην πτώση του, πως θα τον έσωζε. Και δεν άφησε την υπόσχεσή Του αυτή κενό λόγο. Ανεκπλήρωτο. Οχι. Οταν ήλθε ο καιρός, έδωκε τον μονογενή Του Υιό, τον Ιησού Χριστό, ώστε όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να μη καταστρέφεται. Να έχει ζωή αιώνια.
Η γέννηση του Θείου Λόγου είναι το μυστήριο των μυστηρίων. Η αγάπη σαρκώνεται. Ξεπερνά κάθε νοητό σύνορο. Μπαίνει στην τροχιά της ανθρώπινης ιστορίας χρονικά. Κατεπλάγη ο πνευματικός κόσμος βλέποντας «το πλήρωμα της θεότητος» να γίνεται προσιτός άνθρωπος σε όλους. Ο ουρανός αγάλλεται. Η γη ευφραίνεται. Όρη και βουνά, κοιλάδες και πεδιάδες, ποτάμια και λίμνες μεγαλύνουν τον τικτόμενον Σωτήρα. Ολη η κτίση σκιρτά στη γέννησή Του.
Τα πάντα συγκινούνται. Αδιάφορος μένει ο άνθρωπος. Οχι όλοι. Ο πολύς κόσμος. Ο Λυτρωτής ήταν στον κόσμο, ενσαρκωμένος, γεννημένος, κι ο κόσμος δεν Τον γνώρισε. Ηλθε στους δικούς Του, να τους σώσει κι οι δικοί Του δεν Τον δέχτηκαν. Του έκλεισαν ερμητικά την πόρτα. Δεν υπάρχει γι’ Αυτόν τόπος στο κατάλυμα. Κι Εκείνος εξακολουθεί ν’ αγαπά. Πηγαίνει στη φάτνη. Τίποτε δεν θα Τον αποτρέψει απ’ το έργο της αγάπης Του. Θ’ ανεβεί μέχρι και τον σταυρό. Θα κατεβεί μέχρι και τον Αδη. Για να σώσει τον άνθρωπο. Η αγάπη Του γι’ αυτόν είναι τέλεια. Καμμιά θυσία δεν μπορεί να Τον σταματήσει.
Με την γέννησή Του μας καλεί σε αναγέννηση. Μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Οι γενάρχες μας Αδάμ και Εύα απέτυχαν. Κληρονομήσαμε την αποτυχία τους. Φέρουμε το βάρος της αμαρτίας τους. Αλλ’ Αυτός, ο Σωτήρας, σηκώνει τον πόνο μας. Βαστάζει τις αμαρτίες μας. Με την πληγή Του γιατρευόμαστε. Ζητεί να μην πληγώνουμε τους εαυτούς μας. Να μη λαβώνουμε τους πλησίον μας. Ο ένας τον άλλο.
Με την πίστη μας σ’ Αυτόν να γειάνουμε τις πληγές μας. Τις πληγές των άλλων. Αδιάκριτα από ηλικία. Φύλο. Φυλή. Θρησκεία. Χρώμα. Να τους αγαπάμε όπως τον εαυτό μας και όπως είναι. Μη περιμένουμε πρώτα να τους διορθώσουμε κι ύστερα να τους αγαπήσουμε. Πρώτα η αγάπη. Κι ύστερα το διόρθωμα. Ο πληγωμένος άνθρωπος χρειάζεται το φάρμακο. Φάρμακο είναι η αγάπη. Τι χρειάζεται το φάρμακο, αν γιατρευτεί ο άνθρωπος πρώτα, χωρίς το φάρμακο;
Η αγάπη που την κρατείς για τον εαυτό σου δεν είναι αγάπη. Είναι φιλαυτία. Είναι εμπαιγμός της αγάπης. Τι ωφελεί το παιδί σου αν το αγαπάς, αλλά δεν το φανερώνεις έμπρακτα; Παγώνει χωρίς την εκδήλωση της αγάπης σου. Φθάνει στην αυτοκτονία. Πώς να εκλάβει την αγάπη σου αυτή, που φωνάζει πεινάω κι ακούει να του λες «σε αγαπώ», αλλά δεν βλέπει το χέρι σου να του δίνει κάτι να φάει; Πώς θα νοιώθαμε την αγάπη του Θεού αν είμαστε αιώνια στην εξορία και δεν είχε στείλει τον Υιό Του να γίνει άνθρωπος και να μας λυτρώσει; Να μας αγιάσει; Να μας σώσει;
Η υπόσχεσή Του δεν έμεινε λόγος. Εγινε πράξη. Θυσία. Σαρκωμένη Αγάπη. Το ίδιο ζητεί από εμάς. Πρακτική εφαρμογή της αγάπης. Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να ξεριζώνεις τ’ αγριοβότανα της αμαρτίας. Να τα προσφέρεις δώρο στον γεννημένο Χριστό. Να κρατείς τον εαυτό σου καθαρό. Σίγουρα αυτό πονεί. Μα θεραπεύει. Να ζεις με τ’ αγριόχορτα, αργά ή γρήγορα θα σε πνίξουν. Θα μαραζώσεις. Θα πεθάνεις.
Ν’ αγαπάς τον πλησίον σημαίνει να φροντίζεις γι’ αυτόν. Να θεραπεύεις την όποια ανάγκη του. Οχι με όρους. Αγνά. Απεριόριστα. Στην καθημερινή ζωή.
Τα φετινά Χριστούγεννα τα χιόνια αστράφτουν, χρώμα αγνότητας και ομορφιάς. Τα φώτα λάμπουν. Τα δένδρα στολίζονται. Τα δώρα ανταλλάσσονται. Τα τραπέζια γεμάτα φαγητά και πιοτά. Τα πάντα είναι έτοιμα. Η Βηθλεέμ ετοιμάζεται. Ο οίκος του Εφραθά ευτρεπίζεται. Τα σπίτια ζεστά. Δέχονται την Αγάπη. Την σαρκωμένη αγάπη. Αν, χριστιανοί μου, αστράφτουν κι οι ψυχές μας από καθαρότητα. Αν τα χείλη μας κινούνται σε δοξολογία. Αν τα πόδια μας τρέχουν για το καλό. Αν τα χέρια μας εργάζονται τα έργα Κυρίου. Ας μη γνωρίζει η δεξιά μας τι ποιεί η αριστερά μας. Αν οι ικανότητές μας χρησιμοποιούνται προς δόξαν Θεού και εξυπηρέτηση των ανθρώπων. Αν το χρήμα μας είναι στην υπηρεσία μας και στην υπηρεσία των πλησίον μας και δεν είμαστε εμείς στην υπηρεσία του. Τότε είμαστε μέτοχοι της θείας χαράς. Της σαρκωμένης αγάπης. Τότε είμαστε, όχι κατ’ όνομα, αλλά στην ουσία χριστιανοί.
Χριστέ μας. Σαρκωμένη Αγάπη. Θείο νεογέννητο Βρέφος. Ελα κοντά μας. Δεν Σου γυρίζουμε την πλάτη. Δεν Σου κλείνουμε την πόρτα. Κι αν κάποτε κι αυτό συμβαίνει, άθελα γίνεται. Είναι γιατί δεν Σε γνωρίζουμε. Δεν γνωρίζουμε το συμφέρον μας. Κάμε τούτα τα Χριστούγεννα να Σε νιώσουμε καλύτερα. Να σε νιώσουν όλοι οι άνθρωποι. Μη στερηθεί κανείς της γλυκιάς Σου παρουσίας. Οπως μας αγάπησες, κάνε να Σε αγαπήσουμε. Να αγαπήσουμε όλον τον κόσμο.
Ευλογημένοι μου χριστιανοί, χαρείτε τα Χριστούγεννα. Αναγεννηθείτε. Ζήστε το μυστήριο της σωτηρίας.
