Η μαγική νύχτα της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ και το θαύμα που σημάδεψε ζωές
Κατά τον Εσπερινό, οι προσκυνητές από την Αγία Άννα μας ενημέρωσαν για ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που είχε την ιδιαίτερη ικανότητα να συνομιλεί με τον Όσιο Δαβίδ. Η πρώτη τους επαφή είχε γίνει στην Εκκλησία της Αγίας Άννας, όπου βρίσκονταν τα ιερά λείψανα του Αγίου. Το κορίτσι έβλεπε τον Όσιο και άρχιζε έναν διάλογο μαζί του, χωρίς εμείς να ακούμε τη φωνή του Αγίου ή να τον βλέπουμε.
Την εποχή που ζούσα με την οικογένειά μου στο χωριό Κοκκινομηλιά της Βόρειας Ευβοίας, ορεινό και με θέα το Αιγαίο, υπηρετούσα ως ψάλτης σε δύο γειτονικές ενορίες, στην Κούλουρη και τον Μαρούλη. Στις 31 Οκτωβρίου 1960, εγώ και η σύζυγός μου είχαμε προγραμματίσει να επισκεφτούμε την Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ για προσευχή, λόγω της γιορτής του Αγίου την επόμενη μέρα. Τότε τα μέσα μεταφοράς ήταν περιορισμένα, γινόταν κυρίως με τα πόδια ή με ζώα.
Όμως το παιδί μας αρρώστησε ξαφνικά, αναγκάζοντάς μας να αναβάλουμε το προσκύνημα. Παρότι το κοριτσάκι συνήλθε μέσα στη νύχτα, η αναχώρηση μετατέθηκε. Τελικά, στις 5 Δεκεμβρίου, παραμονή του Αγίου Νικολάου, ξεκινήσαμε για τη Μονή. Εκεί συναντήσαμε περίπου 30 άλλους προσκυνητές από την Αγία Άννα, ανάμεσά τους και τον τότε λαϊκό πατέρα Κύριλλο, σημερινό ηγούμενο της Μονής.
Κατά τον Εσπερινό, οι προσκυνητές από την Αγία Άννα μας ενημέρωσαν για ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που είχε την ιδιαίτερη ικανότητα να συνομιλεί με τον Όσιο Δαβίδ. Η πρώτη τους επαφή είχε γίνει στην Εκκλησία της Αγίας Άννας, όπου βρίσκονταν τα ιερά λείψανα του Αγίου. Το κορίτσι έβλεπε τον Όσιο και άρχιζε έναν διάλογο μαζί του, χωρίς εμείς να ακούμε τη φωνή του Αγίου ή να τον βλέπουμε.
Ακολουθώντας την απίστευτη αυτή εμπειρία, παρακολουθήσαμε το διάλογο, που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στις ζωές μας. Ο Άγιος μίλησε για την πίστη, την μετάνοια και για την ψυχή των ανθρώπων. Το κορίτσι περιέγραψε στιγμές έκστασης, όπως όταν είδε την κόλαση και τον Παράδεισο, περιγράφοντας ζωντανά εικόνες που την τρόμαξαν ή γέμισαν θαυμασμό.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ήρθε ένα λεωφορείο με 25 άτομα, οι οποίοι αρχικά χλεύασαν την εμπειρία μας και έφυγαν αφού το κορίτσι τους ζήτησε να αποχωρήσουν όσοι έχουν βαρύ φορτίο στη συνείδησή τους. Λίγο αργότερα, στις 3 τα ξημερώματα, έγινε το θαύμα που περιμέναμε: οι καμπάνες της Μονής χτύπησαν μόνες τους, και στο τέμπλο εμφανίστηκε η μορφή του Οσίου Δαβίδ, που ευλογούσε τους πιστούς με το θυμιατό του, προκαλώντας βαθιά συγκίνηση και δάκρυα κατάνυξης.
Αυτή η νύχτα σημάδεψε και τον πατέρα Κύριλλο, ο οποίος μετά την απόλυση του από το στρατό αφιέρωσε τη ζωή του στο Μοναστήρι, σήμερα ως ηγούμενος. Η εμπειρία μας υπενθυμίζει την πίστη και τη δύναμη της ψυχής, καθώς και το πώς η γαλήνη μπορεί να βρεθεί ακόμα και στις πιο απρόσμενες στιγμές.
Εύχομαι ο πατέρας Κύριλλος να συνεχίσει να υπηρετεί με δύναμη και υγεία το πνευματικό αυτό λιμάνι για όλους τους πιστούς που αναζητούν παρηγοριά και γαλήνη.
Με πληροφορίες από: Ορθόδοξος Κόσμος 19 Σεπτεμβρίου 2010
