Η ζήλεια και η κακότητα

• Δόγμα
• 14 Δεκεμβρίου 2025
• 18:15

Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας

Η ζή­λεια όταν έχει κα­κό­τη­τα, μπο­ρεί να κά­νει ζη­μιά. Αυτή εί­ναι η βα­σκα­νία και εί­ναι μια δαι­μο­νι­κή ενέρ­γεια. Ιδί­ως οι άν­θρω­ποι που έχουν ζή­λεια και κα­κό­τη­τα – λί­γοι εί­ναι τέ­τοιοι – αυ­τοί εί­ναι που μα­τιά­ζουν. Μια γυ­ναί­κα λ.χ. βλέ­πει ένα παι­δά­κι χα­ρι­τω­μέ­νο με την μάνα του και λέει με κα­κό­τη­τα: «Για­τί να μην το είχα εγώ αυτό το παι­δί; Για­τί να το δώ­σει ο Θεός σ’ αυ­τήν;» Τότε το παι­δά­κι εκεί­νο, μπο­ρεί να πά­θει ζη­μιά, να μην κοι­μά­ται, να κλαί­ει, να τα­λαι­πω­ρεί­ται, για­τί εκεί­νη το είπε με μια κα­κό­τη­τα. Και αν αρ­ρώ­σται­νε και πέ­θαι­νε το παι­δί, θα ένιω­θε χαρά μέσα της. Άλ­λος βλέ­πει ένα μο­σχα­ρά­κι, το λα­χτα­ρά και αμέ­σως εκεί­νο ψο­φά­ει.

Πολ­λές φο­ρές όμως, μπο­ρεί να τα­λαι­πω­ρεί­ται το παι­δί και να φταί­ει η ίδια η μάνα. Μπο­ρεί δη­λα­δή η μάνα να είδε καμ­μιά φορά κα­νέ­να αδύ­να­το παι­δά­κι και να είπε: «Τί εί­ναι αυτό; Τί σκε­λε­τω­μέ­νο παι­δί!» Να κα­μά­ρω­νε το δικό της και να κα­τη­γό­ρη­σε το ξένο. Και αυτό που είπε με κα­κία για το ξένο παι­δί, πιά­νει στο παι­δί της. Μετά το παι­δί τα­λαι­πω­ρεί­ται εξ αι­τί­ας της μά­νας, χω­ρίς να φταί­ει. Λειώ­νει-λειώ­νει το καη­μέ­νο, για να τι­μω­ρη­θεί η μάνα και να κα­τα­λά­βει το σφάλ­μα της. Τότε φυ­σι­κά το παι­δί θα πάει μάρ­τυ­ρας! Τα κρί­μα­τα του Θεού εί­ναι άβυσ­σος.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης