Οι ενάρετες πράξεις

• Δόγμα
• 09 Δεκεμβρίου 2025
• 17:03

Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας

Ο άν­θρω­πος όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο καλό κά­νει, τόσο πε­ρισ­σό­τε­ρο αγάλ­λε­ται. Όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο κακό κά­νει, τόσο πε­ρισ­σό­τε­ρο υπο­φέ­ρει η ψυχή του. Ο κλέ­φτης νιώ­θει χαρά; Δεν νιώ­θει χαρά. Ενώ αυ­τός που κά­νει κα­λω­σύ­νες, νιώ­θει χαρά. Και να βρει κα­νείς κάτι στον δρό­μο, αν το κρα­τή­σει και πει ότι εί­ναι δικό του, ανά­παυ­ση δεν θα έχει! Ούτε ξέ­ρει σε ποιόν ανή­κει, ούτε αδί­κη­σε κά­ποιον ούτε το κλέ­βει και όμως δεν ανα­παύ­ε­ται. Πόσο μάλ­λον να το κλέ­ψει! Ακό­μη και όταν κα­νείς λαμ­βά­νει, πάλι δεν νιώ­θει την χαρά που νιώ­θει όταν δί­νει. Πόσο μάλ­λον όταν κλέ­βει ή όταν αδι­κεί, να νιώ­θει χαρά! Γι’ αυτό βλέ­πεις, οι άν­θρω­ποι με την αδι­κία τι πρό­σω­πα έχουν, τι γκρι­μά­τσες κά­νουν!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης