Παιδιά και σεβασμός

• Δόγμα
• 24 Οκτωβρίου 2025
• 16:20

Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας

Τα καλά παι­διά νο­μί­ζω, ποτέ δεν κα­τη­γο­ρούν την μάνα τους. Όλοι χρειά­ζον­ται στην Εκ­κλη­σία. Όλοι προ­σφέ­ρουν τις υπη­ρε­σί­ες τους σ΄ αυ­τήν και οι ήπιοι χα­ρα­κτή­ρες και οι αυ­στη­ροί. Όπως στο σώμα του αν­θρώ­που εί­ναι απα­ραί­τη­τα και τα γλυ­κά και τα ξινά, ακό­μη και τα πι­κρά ρα­δί­κια, για­τί το κα­θέ­να έχει τις δι­κές του ου­σί­ες και βι­τα­μί­νες, έτσι και στο Σώμα της Εκ­κλη­σί­ας όλοι εί­ναι απα­ραί­τη­τοι. Ο ένας συμ­πλη­ρώ­νει τον χα­ρα­κτή­ρα του άλ­λου και όλοι εί­μα­στε υπο­χρε­ω­μέ­νοι να ανε­χό­μα­στε όχι μό­νον τον πνευ­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του άλ­λου, αλλά ακό­μη και τις αδυ­να­μί­ες που έχει σαν άν­θρω­πος.

Δυ­στυ­χώς με­ρι­κοί έχουν πα­ρά­λο­γες απαι­τή­σεις. Θέ­λουν να έχουν όλοι, τον ίδιο πνευ­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα με τον δικό τους και όταν κά­ποιος δεν συμ­φω­νεί με τον χα­ρα­κτή­ρα τους, δηλ. ή εί­ναι λίγο επιει­κής ή λίγο οξύς, αμέ­σως βγά­ζουν το συμ­πέ­ρα­σμα ότι δεν εί­ναι πνευ­μα­τι­κός άν­θρω­πος.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης