Σαράντα χρόνια υπομονής: Τι κρύβει το τάμα που ο Άγιος περιμένει
Ένα απλό παράδειγμα από το παρελθόν μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα την «αναμονή» που δείχνει ο Άγιος στην εκπλήρωση ενός τάματος.
Τον 19ο αιώνα, συγκεκριμένα το 1870, όταν κάποιος έκανε τάμα να προσκυνήσει την χάρη ενός Αγίου σε κάποιο μακρινό τόπο, η πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, τόσο οικονομικά όσο και πρακτικά. Έτσι, για να υπάρχει αρκετός χρόνος ώστε να εκπληρωθεί το τάμα και να μην απογοητευτεί ο πιστός που έταζε κάτι μεγάλο σε στιγμές ανάγκης, αναπτύχθηκε προφορικά η παράδοση της «αναμονής» μέχρι και 40 χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος είχε ελπίδα και χρόνο να ανταποκριθεί.
Με τα χρόνια, όμως, αυτή η παράδοση επεκτάθηκε και αφορούσε πλέον και απλά τάματα, παρότι ο αρχικός σκοπός της ήταν πρακτικός.
Για να μη χάσει το τάμα το ουσιαστικό του νόημα, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι κάθε προσφορά – υλική ή πνευματική – πρέπει να γίνεται με καθαρή καρδιά και συνειδητή ταπείνωση. Όταν προσφέρουμε κόπο ή θυσία, οφείλουμε να το κάνουμε με επίγνωση των αδυναμιών μας και με πνεύμα ευγνωμοσύνης, τόσο για τα καλά όσο και για τα δύσκολα της ζωής.
Ο Άγιος δεν θυμώνει ούτε παρεξηγεί την καθυστέρηση, αλλά μεσιτεύει για εμάς πάντοτε. Η «αναμονή» των 40 χρόνων μπορεί να ερμηνευτεί και ως η υπομονετική προσμονή του Αγίου για την επιστροφή μας, τη μετάνοιά μας και τον αγώνα μας να ξεπεράσουμε τα πάθη και να ενισχύσουμε την πίστη μας, αναγνωρίζοντας ότι όλα γίνονται χάρη στη θεία Χάρη και Φιλανθρωπία.
