Ανάμνηση
Αλήθεια, πώς να ξεχάσεις το παρελθόν, αφού γράφτηκε πια ως ιστορία τού προσώπου σου; Πώς να σβήσεις τα όποια αρνητικά του, για να μην έρχονται ως ερινύες και αναστατώνουν το παρόν; Πώς, από την άλλη, ν’ αφήσεις τις όμορφες και δυνατές εμπειρίες που τώρα δεν υπάρχουν παρά μόνο ως ωραίες αναμνήσεις;
Υπάρχουν τα αρνητικά που πονούν αλλά και τα ωραία που ευφραίνουν την ύπαρξη. Όλα όσα ανήκουν στο παρελθόν και βιώνονται ως ανάμνηση. Άραγε χρειάζεται να γυρίζουμε πίσω; Αφού, άλλωστε, δεν είναι πια στα χέρια μας και συνειδητοποιούμε πως καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει. Γι’ αυτό η ανάμνηση των αρνητικών βιωμάτων, που δεν θα θέλαμε να είχαμε, όπως και των θετικών, που θέλουμε να ζήσουμε πάλι αλλά δεν μπορούμε, θα μπορούσαν να γίνουν, και τα μεν και τα δε, βάσανο που κατακαίει την ύπαρξη χωρίς αντίκρισμα.
Η Εκκλησία του Χριστού δεν αρνείται την ανάμνηση. Απεναντίας! Στηρίζεται σ’ αυτή για να τελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, που φέρνει το Θεό ανάμεσά μας και μας ενώνει μαζί Του. Το «τούτο ποιείται εις την εμήν ανάμνησιν», που ο Κύριος είπε στους μαθητές Του στο Μυστικό Δείπνο, έγινε η βάση της Θείας Λειτουργίας. Η «ανάμνηση» έχει την έννοια τής εδώ και τώρα βίωσης τής ζωής του Χριστού που έγινε εν τόπω και χρόνω – επί Ποντίου Πιλάτου στην Ιερουσαλήμ. Κι έγινε η «ανάμνηση» αυτή πηγή όντως Ζωής.
Έτσι μπορεί να γίνει και η ανάμνηση της προσωπικής μας ζωής, αν περάσει μέσω της Εκκλησίας. Τα μεν αρνητικά, με την αληθινή μετάνοια που κάμνει τα όποια αμαρτήματα, πάθη και παραπατήματα, ως μη γενόμενα, τα δε θετικά, με την ευχαριστιακή διάθεση προς το Θεό που μας τα χάρισε, πηγή ανανέωσης και ελπίδας.
Η άρνηση της ανάμνησης προκαλεί εσωτερική πίεση, όπως η καταπάτηση των παθών. Η μεταμόρφωση, με το Φως του Χριστού, φωτίζει το παρόν, το οποίο έχουμε σίγουρα εμπρός μας ως δυνατότητα Ζωής και ευλογίας ουράνιας.
Το «ουδείς αναμάρτητος εκτός του Χριστού», είναι αλήθεια που δεν απελπίζει αλλά ταπεινώνει και προσγειώνει. Άλλωστε, ως παιδιά του Θεού της δυνάμεως και της αγάπης, μπορούμε, πιασμένοι από το χέρι Του, να μεταποιήσουμε το παρελθόν, όπως και να ήταν, σε πηγή έμπνευσης και να πορευτούμεν στο αύριο με την πείρα που αποκομίσαμε, ώστε ταπεινά και απλά «να ανεχόμαστε ό,τι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε και να αλλάξουμε αυτό που μπορούμε», κατά την προσευχή των ανώνυμων αλκοολικών.
