Χαρά και κοσμική πραγματικότητα

• Δόγμα
• 10 Δεκεμβρίου 2025
• 14:15

Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας

Οι άν­θρω­ποι χαί­ρον­ται με τα κο­σμι­κά πράγ­μα­τα, για­τί δεν σκέ­φτον­ται την αιω­νιό­τη­τα. Η φι­λαυ­τία τους κά­νει να ξε­χνούν, ότι θα χα­θούν τα πάν­τα. Δεν έχουν συλ­λά­βει το βα­θύ­τε­ρο νόη­μα της ζωής. Δεν νιώ­σα­νε άλ­λες, ου­ρά­νιες χα­ρές. Δεν σκιρ­τά η καρ­διά τους για κάτι ανώ­τε­ρο. Δί­νεις λ.χ. σε κά­ποιον ένα κο­λο­κύ­θι. »Τι ωραίο κο­λο­κύ­θι!», λέει. Του δί­νεις ανα­νά, »Ο ανα­νάς έχει λέ­πια», σου λέει και τον πε­τά­ει, για­τί δεν έφα­γε ποτέ. Ή πες σε έναν τυ­φλο­πόν­τι­κα: »Τι ωραί­ος εί­ναι ο ήλιος!», αυ­τός πάλι θα χω­θεί μέσα στο χώμα. Όσοι ανα­παύ­ον­ται μέσα στον υλι­κό κό­σμο, μοιά­ζουν με τα ανόη­τα που­λά­κια, που δεν θο­ρυ­βούν μέσα στο αυγό, για να σπά­σουν το τσό­φλι και να βγουν έξω, να χα­ρούν τον ήλιο – το ου­ρά­νιο πέ­ταγ­μα στην πα­ρα­δει­σέ­νια ζωή – αλλά πα­ρα­μέ­νουν ακί­νη­τα και πε­θαί­νουν μέσα στο τσό­φλι του αυ­γού.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης