Χριστός γεννάται!
«Τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν· αυτός γαρ
σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ. 1:21).
Από τα βάθη των αιώνων έρχεται το μήνυμα. Δεν είναι καινούριο για μας. Δεν παύει όμως να είναι πάντα νέο. Χαρούμενο, ζωτικό, ελπιδοφόρο, λυτρωτικό. Ό,τι πιο πολύ επόθησαν οι αιώνες που έζησαν στο χάος της αμφιβολίας, στο σκοτάδι που έπεσε ο άνθρωπος σαν απομακρύνθηκε από το Θεό, είναι πια πραγματικότητα. Το ανάγγειλε ο Ουρανός. Το έψαλαν οι Άγγελοι. Το πανηγύρισε η κτίση όλη και πρόσθεσε τη συμμαρτυρία της με το λαμπρό άστρο. Το διαισθάνθηκαν οι Μάγοι της Ανατολής. «Ετέχθη ημίν σήμερον σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος εν πόλει Δαυΐδ» (Λουκ. 2:11). Πόσο απλό το άγγελμα! Πόσο απέριττη και ταπεινή η παρουσία του Κυρίου Ιησού στη γη μας!
Ο μεγάλος αναμενόμενος, η προσδοκία των εθνών, ο Βασιλεύς του Ισραήλ «λαθών ετέχθη υπό το Σπήλαιον». Το πιο συνταρακτικό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας παρά λίγο να συμβεί χωρίς κανείς να το αντιληφθεί. Λίγοι απλοί ποιμένες και τα γαληνεμένα ζώα τους ήταν οι πρώτοι μάρτυρες της Γεννήσεώς Του. Και εντούτοις. Αυτό το απλό κατά τα φαινόμενα γεγονός ήταν εκείνο που άλλαξε την πορεία της ιστορίας του κόσμου.
Η Εκκλησία μας, παρ’ ότι κυλά ο χρόνος και η κατά σάρκα Γέννηση του Σωτήρος Χριστού ανήκει ιστορικά στο παρελθόν, ποτέ στην πορεία της δεν έπαψε να το θεωρεί σαν σύγχρονο πάντα γεγονός και σαν κάτι νέο να το υμνεί: «Χριστός γεννάται», κάθε χρόνο ψάλλουμε. Και η συνείδηση του λαού, του ευσεβούς λαού μας, έτσι το βλέπει. Καθε χρόνο περιμένει να γεννηθεί ο Χριστός. Λες και κάθε Χριστούγεννα ξαναγεννιέται. Θ’ ακουστεί γι’ αυτό και εφέτος και κάτω από τούς φωτισμένους θόλους των Ναών μας και μέσα στις γειτονιές, σε κάθε γωνιά, σε κάθε σπίτι το ευαγγελικό μήνυμα: «Χριστός γεννάται».
Δεν είναι ψεύτικη αυτή η αίσθηση. Δεν είναι μια ποιητική απλώς ελεύθερη έκφραση. Αν πραγματικά, ιστορικά και χρονικά, κατέβηκε στη γη τότε ο Θεός, για τις ανθρώπινες καρδιές συνεχώς έρχεται. Συνεχώς γεννιέται. Θυμάμαι τον ξένο εκείνον ποιητή που απέριττα διετύπωσε αυτή την αλήθεια: «Αν για όλο τον κόσμο γεννήθηκε ο Χριστός και δε γεννήθηκε για σένα, δεν έχει καμιά σημασία». Για μας γεννήθηκε ο Κύριος. Για όλους μας έρχεται. Για όλους μας γεννήθηκε ο Χριστός. Γεννιέται κάθε χρόνο, κάθε στιγμή. Το ζήτημα είναι αν γεννήθηκε στην ψυχή μας. Αν βρήκε τόπο στην καρδιά μας. Αν το νιώσαμε εμείς πως ήρθε και για μας. Πως θέλει να βρει και στου καθενός μας ξεχωριστά την καρδιά θέση.
Και σ’ εσένα και σ’ εμένα απευθύνεται το άγγελμα, αδερφέ μου. Αν στο θόρυβο των γεγονότων, των μηχανών, της ακαταστασίας και των συγκρούσεων της εποχής μας πνίγεται του Ουρανού η φωνή, ας σταθούμε λίγο τις ημέρες αυτές. Την ημέρα ιδιαίτερα των Χριστουγέννων. Ας αφήσουμε για μια στιγμή τις καθημερινές μας έγνοιες. Ας καταλαγιάσουν για λίγο οι αγωνίες, οι φόβοι, ο πόνος, οι καημοί και οι ανήσυχες μέριμνές μας. Να πούμε μαζί με τον ψάλτη αυτή τη φορά «πάσαν την βιοτικήν απωθώμεθα μέριμναν, ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι».
Για άλλη μια φορά γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Μην αφεθούμε και παρασυρθούμε σ’ έναν άγονο, επιπόλαιο πανηγυρισμό, χωρίς να αγγίξει τις χορδές της καρδιάς μας το γεγονός που δίνει αφορμή στον πανηγυρισμό. Η οικογενειακή ατμόσφαιρα, οι ευχές, η νοσταλγία αγαπημένων προσώπων και εποχών, το φαγητό, η διασκέδαση δίνουν έναν τόνο χαράς. Μα εκείνο που θα δώσει ουσία και βαθύτερη ικανοποίηση σ’ όλα αυτά και στις παντοίες άλλες εορταστικές ευκαιρίες είναι η βίωση του γεγονότος της Γεννήσεως του Σωτήρος.
Οι καμπάνες, οι ύμνοι – γιορτινά όλα – θα το πουν. «Χριστός γεννάται!». Ας το πει και η καρδιά μας. Ώρα να αφιερωθεί μαζί με το συναίσθημα και η σκέψη στο Λυτρωτή Κύριο. Είναι τόσα τα δεινά που μας μαστίζουν. Τόσες οι απειλές που μας κυκλώνουν. Τόσες οι ελπίδες που χάθηκαν. Τόσος ο πόνος που μας τυραννά. Τόσες οι αγωνίες που μας δέρνουν. Από πόσα δεν έχουμε ανάγκη! Αποβλέπουμε σε ανθρώπους και απογοητευόμαστε. Στηριζόμαστε στον εαυτό μας και μας αιφνιδιάζει η αδυναμία του. Υπολογίζουμε σε δυνάμεις και γεγονότα κι αποδεικνύονται ανίσχυρα να μας δώσουν αυτό που ποθούμε· να μας βγάλουν από το αδιέξοδο που συχνά ορθώνεται μπροστά μας· να μας σηκώσουν το βάρος που πιέζει τα στήθη μας. Κι έχουμε τόση ανάγκη από λίγο καθαρό αέρα να αναπνεύσουμε! Από λίγο ήλιο να μας φωτίσει. Να μας θερμάνει. Μια αχτίδα φωτός μας φτάνει. Μια αναλαμπή δικαιοσύνης, μια ελπίδα ειρήνης, λίγη γεύση χαράς, μια λιγοστή θαλπωρή αγάπης είναι αρκετή να μας ζωογονήσει.
Μα όλα αυτά είναι στη διάθεσή μας. Ανέτειλε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Ήρθε «επί γης ειρήνη». Ταπεινώθηκε η Αγάπη. Γιατί να μην το βλέπουμε; Γιατί να μην αξιοποιούμε την παρουσία Του; Γιατί τα σύννεφα της απιστίας, της υλοφροσύνης, της αδιαφορίας να μας κρύβουν τον Ήλιο; Γιατί από μια προκατάληψη να μη δεχόμαστε τη λύτρωση; Ο Λυτρωτής ήρθε. Για άλλη μια φορά χτυπά της καρδιάς μας την πόρτα. Θα τ’ ακούσουμε: «Χριστός γεννάται». Μη μείνουμε ψυχροί μακριά Του. Αν αδιαφορήσουμε, δε θα πάψει να είναι γεγονός η Γέννησή Του. «Χριστός γεννάται!». Χαρά σ’ αυτόν που θα το νιώσει και θα επωφεληθεί και θα αξιοποιήσει το γεγονός.
«Χριστός γεννάται!». Ω, ν’ άκουγαν πιο πολλοί εφέτος το αγγελικό μήνυμα! Από τη Βηθλεέμ ως τα μέγαρα των μεγαλουπόλεων, ως τις καλύβες των χωριών, ως τις ερημιές και ως τις σκηνές των ξεσπιτωμένων θ’ ακουστεί. «Χριστός γεννάται!». Ω, αν η ανθρωπότητα το άκουγε! Κι αν το δεχόταν! Κι αν ατένιζε κι άφηνε να την οδηγήσει το Θεϊκό Βρέφος! Η λύτρωση θα γινόταν βίωμα. Και η χαρά, του Θεού η χαρά, θα πλημμύριζε τις ψυχές μας. Θα ομόρφαινε τον κόσμο μας.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
