«Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή»
Η θλίψις της χήρας της Ναΐν, η οποία εκήδευε το μονάκριβον τέκνον της και η ανάστασίς του υπό του Κυρίου, είναι η προσδοκία πάντων των χριστιανών δια την μετά θάνατον ζωήν, η οποία και αποτυπούται εις το σύμβολον της πίστεώς μας.
Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Το Κήρυγμα της Κυριακής
γράφει στο Δόγμα,
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού
Η θλίψις της χήρας της Ναΐν, η οποία εκήδευε το μονάκριβον τέκνον της και η ανάστασίς του υπό του Κυρίου, είναι η προσδοκία πάντων των χριστιανών δια την μετά θάνατον ζωήν, η οποία και αποτυπούται εις το σύμβολον της πίστεώς μας.
«…Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Η χήρα γυναίκα, δεν ήξευρε τότε τίποτε περί του Ιησού, διότι εάν ήξευρε δεν θα εθρηνούσε επί του φερέτρου του υιού της. Ο Χριστός, προσφέρει πάντοτε την παραμυθίαν και την παραμυθίαν αυτήν θα αντλήσωμεν δια της προσευχής, της καρτερίας, της πνευματικής ζωής, της μελέτης του Θείου Λόγου, της πίστεως και της ελπίδος.
Όσοι εξ ημών δεν θελήσουν αυτήν την τακτικήν της ζωής, θα απομακρυνθούν εκ της κιβωτού της Εκκλησίας, όπου μόνον σωστική ενέργεια δίδεται εις τα μέλη της και πραγματικά θα βυθισθούν εις ένα διαρκές πένθος.
Φυσικά ως άνθρωποι, βλέπομεν την ώραν του θανάτου του προσφιλούς μας προσώπου, το κενόν, την φθαρτότητά μας, την πλεονεξίαν μας δια τα υλικά αγαθά, τα οποία ουδέποτε κρατώμεν αιωνίως «διότι επελθών ο θάνατος πάντα ταύτα εξηφάνισται» και θλιβόμεθα. Τότε έχομεν την ανάγκην του Κυρίου, όσο ποτέ άλλοτε.
Οι λόγοι του «εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή» (Ιω. 11, 26) είναι οι λόγοι της παρηγορίας προς τον θλιμμένο άνθρωπον, ο οποίος αντικρύζει βουβός την πορείαν της ζωής να φθάνη κάποτε εις τον λιμένα του θανάτου και να παραμένη εκεί βουβή και αιωνία.
Η Ανάστασις του Κυρίου καθώς και τα τρία θαύματα αναστάσεως που διέπραξεν της σημερινής ευαγγελικής διηγήσεως, της θυγατρός του Ιαείρου και του φίλου αυτού Λαζάρου) είναι τα προμηνύματα και η βεβαίωσις της ιδικής μας αναστάσεως. Δια τούτο τα νεκροταφεία δι’ ημάς τους χριστιανούς, καλούνται «κοιμητήρια».
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνον σώμα, αλλά και ψυχή η οποία και παραμένει αθάνατος. Όταν πιστεύει αυτό ο χριστιανός, δεν κλονίζεται υπό του θανάτου.
Η πίστις προς την αιωνίαν ζωήν, στηρίζει τον χριστιανόν εις την ώραν αυτή του πένθους και δεν απογοητεύεται αλλά ελπίζει.
Αδελφοί μου, όλοι είμεθα κοινωνοί του ποτηρίου αυτού του θανάτου και πάντοτε θα γευόμεθα αυτού, διότι είμεθα και παραμένομεν άνθρωποι φθαρτοί. Μην κατακυριευόμεθα από απελπισίαν «ει γαρ πιστεύομεν ότι Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού άξει συν αυτώ» (Α’ Θεσσ. 4, 14).
Οι πραγματικοί, οι θείοι λόγοι, τα ρήματα αιωνίου ζωής προς πάντα πενθούντα και θλιβόμενον άνθρωπον, ευρίσκονται εντός του ιερού ευαγγελίου και ενστάζουν βάλσαμον θείας παρηγορίας. Αγαπητοί μου, ας είμεθα έτοιμοι δια το γεγονός του θανάτου.
Είμεθα χριστιανοί και αναμένομεν την ένδοξον Δευτέρα Παρουσίαν του Κυρίου. Εκεί η ουράνιος βασιλεία, εκεί «ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου ημών» (Ρωμ. στ’ 23).
