Η διόρθωση των σφαλμάτων
«Ηκούσατε γαρ την εμήν αναστροφήν ποτε εν τω Ιουδαϊσμώ,
ότι καθ’ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού»
Δεν ήταν ανέκαθεν απόστολος, ούτε καν Χριστιανός ο Παύλος. Διώκτης φοβερός της Εκκλησίας ήταν, και πολλούς Χριστιανούς έριξε στη φυλακή. Αλλά τώρα που γράφει τα λόγια αυτά είναι Χριστιανός. Τι μεσολάβησε; Η επέμβαση του Θεού βεβαίως· αλλά και ο Παύλος έκανε κάτι πολύ σπουδαίο: αναγνώρισε το σφάλμα του και το επανόρθωσε, δίνοντας και σε μας παράδειγμα προς μίμηση.
Πράγματι· όλοι διαπράττουμε σφάλματα. Και οι αρχαίοι ομολογούσαν ότι «πεφύκασιν άπαντες και ιδία και δημοσία αμαρτάνειν» (Θουκυδίδης)· και ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος διδάσκει ότι «πολλά πταίομεν άπαντες» (Ιακ. 3:2)· και η προσεκτική μελέτη της ζωής μας μάς πείθει ότι αυτή καταντά πολλές φορές αλυσίδα σφαλμάτων.
Ποια τα αίτια; Πρώτον, η άγνοια. Ελλιπής γνώση του θείου θελήματος, αλλά και προσώπων και πραγμάτων, μας οδηγούν πολλές φορές σε σφάλματα. Δεύτερον, η ανθρώπινη αδυναμία. Γνωρίζουμε πολλές φορές το ορθό, και όμως δεν το πράττουμε. Γνωρίζουμε ότι σφάλλουμε, και όμως αδυνατούμε να το αποφύγουμε. Υπάρχει όμως και τρίτη αιτία: η αγάπη προς το κακό. Αλλά αυτή καταντά πλέον διαστροφή, στην οποία ευτυχώς λίγοι άνθρωποι καταντούν, και από την οποία μόνο η επέμβαση του Θεού μπορεί να τους λυτρώσει.
Τι κάνουμε μετά από ένα σφάλμα μας; Συνήθως προσπαθούμε να το αποκρύψουμε· δεν το αναγνωρίζουμε ως λάθος· επιρρίπτουμε σε άλλους την ευθύνη. Αλλά αυτή δεν είναι η ενδεδειγμένη τακτική. Πληγή και ασθένεια που αποκρύπτεται δεν θεραπεύεται. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Ό,τι κι ο Παύλος.
Και ιδού. Πρώτον, ομολογεί το σφάλμα του. Έχουν περάσει χρόνια πολλά, και πολλές φορές το αναφέρει και αδίστακτα το ομολογεί. Η αναγνώριση των σφαλμάτων είναι το πρώτο βήμα της θεραπείας. Δεν αποτελεί αδυναμία ούτε αναξιοπρέπεια· αντίθετα, είναι ανωτερότητα και ηρωισμός. Ας μη ζητούμε λοιπόν «προφάσεις εν αμαρτίαις» (Ψαλμ. 140:4) για την συγκάλυψη των σφαλμάτων μας· ας μην επιρρίπτουμε σε άλλους την ευθύνη. Ας αναγνωρίζουμε και ας ομολογούμε με θάρρος τα σφάλματά μας.
Αλλά δεν αρκεί αυτό. Ο Παύλος μετά την αναγνώριση του σφάλματός του προχώρησε στην διόρθωση. Μετανόησε, βαπτίσθηκε, κήρυξε τον Χριστό, οδήγησε στην πίστη πολύ περισσοτέρους Χριστιανούς απ’ όσους είχε οδηγήσει στη φυλακή, αποζημιώνοντας έτσι την Εκκλησία. Κι εμείς, αφού αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, ας εργασθούμε για τη διόρθωσή τους. Η μετάνοια και η εξομολόγηση, η εγκατάλειψη των παλαιών συνηθειών, η απόφαση για διόρθωση, η μελέτη του θείου λόγου, η αποκατάσταση των ζημιών, να τα στοιχεία της διορθώσεως των σφαλμάτων μας.
Ένας μαθητευόμενος ζωγράφος παρουσιάζει ένα έργο του στον δάσκαλό του. Εκείνος υποδεικνύει τα σφάλματα και ο μαθητής διορθώνει ό,τι μπορεί· τα υπόλοιπα τα διορθώνει ο δάσκαλος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα σφάλματά μας. Δύσκολο το έργο της διορθώσεως. Αλλά ας κάνουμε εμείς αυτό που μας είναι δυνατό και τα επί πλέον ας τα αναθέσουμε στον Θεό. Κι εκείνος θα διορθώσει ό,τι εμείς αδυνατούμε να διορθώσουμε.
Από το βιβλίο: Πρωτοπρεσβ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη (†), ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2024, σελ. 207.
