Η έννοια της «υπακοής» εντός της θείας λατρείας
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου, στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Το γεγονός και μόνο ότι βρισκόμαστε εντός του Ναού, σε κάποια από τις Ιερές Ακολουθίες, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί εχέγγυο σωτηρίας και αγιασμού. Χρειάζεται καθένας να συμμετέχει ενεργά σε όσα τελούνται εντός του Ναού, πολύ δε περισσότερο, συνειδητά να αποδέχεται το ρόλο και τη θέση του εντός του Σώματος της Εκκλησίας.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι Επίσκοποι και οι ιερείς μας αντιμετωπίζουν το καίριο πρόβλημα της αναζήτησης και εξεύρεσης καλών λαϊκών συνεργατών, ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, που με προθυμία, ζέση και ζήλο πνευματικό θα διακονήσουν και θα προσφέρουν κάθε δυνατή υλική και πνευματική διακονία στον αμπελώνα του Κυρίου. Φθάνει, όμως, αυτή η διακονία να γίνεται με διάθεση υπακοής και όχι με μικροεγωισμούς και μικροπρέπειες. Πηγαίνουμε να διακονήσουμε για να ξεκουράσουμε ψυχές, όχι να δημιουργήσουμε περισσότερα προβλήματα απ᾿ όσα συναντήσαμε.
Και αυτό, κυριότατα, είναι και το πρόβλημα που καλούνται να διαχειριστούν οι κληρικοί μας. Έρχονται άνθρωποι να διακονήσουν με καλή διάθεση, με φιλότιμο, με ενάργεια πνευματική αλλά στο πρώτο ζήτημα που θα ανακύψει, «ορθώνουν» το ανάστημά τους και μεταμορφώνεται σε Πάπες, που δεν δέχονται κουβέντα, που γνωρίζουν τα πάντα, που είναι «ευσεβέστεροι» των ευσεβών και «ευλαβέστεροι» των ευλαβών, για να θυμηθώ και μια φράση του μακαριστού Ομολογητού Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη. Και, εκεί που οι ιερείς αναζητούσαν συνεργάτες ως επιτρόπους, νεωκόρους και βοηθούς στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας, ξαφνικά, αποκτούν «προϊσταμένους», που νομίζουν πως ο ναός τους ανήκει και μπορούν να κινούνται εντός αυτού ως διδάχθηκαν στα σπίτια τους!
Κάθε διακονία, κάθε φιλότιμη διάθεση προσφοράς εντός του ναού, ακόμη περισσότερο αν πρόκειται για ενεργό φυσική παρουσία, πρέπει να διακρίνεται από εκκλησιαστικό πνεύμα. Και εκκλησιαστικό πνεύμα σημαίνει υπακοή και ταπείνωση. Άνευ ταπεινώσεως και υπακοής, δε μπορεί να υπάρξει ευλογημένη και αγαστή διακονία. Και, αν ακόμη υπάρξει προς στιγμήν, δεν θα μπορέσει να καλλιεργηθεί και να διατηρηθεί στο χρόνο.
Σε κάποιον εκκλησιαστικό επίτροπο που επισκέφθηκε τον Όσιο Φιλόθεο Ζερβάκο, όταν ο πρώτος ξεκίνησε να του αραδιάζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο Ναό και όλα εκείνα με τα οποία αντιτίθεται, ο Όσιος Απάντησε: «Παιδί μου, εάν ο ιερέας λέει μια κουβέντα και εσύ λέγεις δυο, δεν θα μπορέσει να υπάρξει προκοπή. Οι ιερείς μας έχουν πολλά επάνω τους, πολλές σκοτούρες, πολλά προβλήματα, τόσο κόσμο να ποιμάνουν καθημερινά, έχουν ευθύνη. Φρόντισε να ξεκουράζεις με τον καλό σου λόγο και την φιλότιμη διάθεσή σου τον ιερέα. έχουν ανάγκη από καλούς συνεργάτες οι ιερείς μας».
