Μη χάνουμε τις ευκαιρίες – Κυριακή ΙΑ’ Λουκά
Η σημερινή ευαγγελική παραβολή (Λουκ. 14.16-24) μας μίλησε για ένα «δείπνον μέγα». Κάποιος έκανε δείπνο μεγάλο. Στρώνεται τραπέζι μεγάλο. Γιατί μεγάλο; Γιατί το προσφέρει ο Θεός. Η πρόσκληση άρα είναι ανέκφραστα τιμητική.
Λοιπόν στρώνεται το τραπέζι ένα βράδυ, και όταν όλα είναι έτοιμα, ο οικοδεσπότης στέλνει τον δούλο του στους καλεσμένους, που έχουν από πριν γνώση και προειδοποίηση.
Οι τρεις καλεσμένοι παραιτήθηκαν «από μιας», δια μιας και σαν από συμφώνου. Πρόβαλαν δικαιολογίες όχι αμαρτωλές, πρόβαλαν αγορές και γάμο.
Όταν ο άνθρωπος απορρίπτει τη θεϊκή πρόσκληση, αυτοκαταστρέφεται. Ο καλός ουράνιος Πατέρας μάς καλεί σε ευωχία, χαρά, όχι σε χαρά επίπλαστη και σε δουλεία παθών, που μας καλεί ο διάβολος. Όταν αρνούμαστε το δώρο Του, εμείς είμαστε οι χαμένοι, όχι Εκείνος.
Οι σημερινοί καλεσμένοι δεν άδραξαν την ευκαιρία και την έχασαν πλέον οριστικά και αμετάκλητα. Δήλωσε ο οικοδεσπότης αυστηρά και τελεσίδικα: «Ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου».
Η κλήση στην Ουράνια Βασιλεία γίνεται μερικές φορές αυτοπροσώπως από τον Κύριο, καθώς στις περιπτώσεις των Δώδεκα με τα «Ακολούθει μοι» που τους απεύθυνε (π.χ. Μάρκ. 2.14) ή του Παύλου με το όραμα στον δρόμο για τη Δαμασκό (Πρ. 9.1-8) ή του μάρτυρα αγίου Ιωάννου του Βλαδίμηρου (22 Μαΐου) με τη θεοσημεία του αετού που στα φτερά του είχε σταυρό.
Άλλοτε η κλήση γίνεται με κάποιο μυστικό τρόπο της Χάριτος, κάποτε με μιαν άνεση και χαρά· κάποτε με μια δυσκολία οικογενειακή, οικονομική, με μιαν αρρώστια, θάνατο· κάποτε δια μέσου ανθρώπων οργάνων του Θεού· κάποτε με ένα βιβλίο που θα μας ανοίξει τους ορίζοντες· κάποτε με μιαν εποικοδομητική εκπομπή εκκλησιαστικού σταθμού· κάποτε με ένα κήρυγμα του Λόγου του Θεού – καλή ώρα σαν το σημερινό ανάγνωσμα της θείας προσκλήσεως. Το Άγιο Πνεύμα όπως και «όπου θέλει πνέει» (Ιω. 3.8).
Φανερώνει ο Λυτρωτής: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ. 3.20).
Πάλι δείπνο, και τι δείπνο! Τι αφάνταστο, τι πελώρια τιμή! Δεν μπορούσε να το βάλει στο μυαλό του ο άνθρωπος. Να συνδειπνήσει με τον Θεό!
Αν αγνοήσουμε το χτύπημα του Ναζωραίου στην πόρτα μας, η ευκαιρία θα παρέλθει, ο Χριστός θα παρέλθει, θ’ αποχωρισθούμε από Αυτόν.
Δεν ξέρουμε μέχρι πότε ο Θεός θα μας παρέχει κατάλληλες περιστάσεις, θα μας καλεί και μεις θ’ αποποιούμαστε. Τα παρόντα είναι τα νερά ποταμιού που τρέχει. Τρέχει και δεν γυρίζει πίσω, λέει η λαϊκή σοφία. Χάνονται ανεπίστροφα ευκαιρίες, ώσπου έρχεται ο θάνατος, «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α’ Θεσ. 5.2) και θέτει τελεία και παύλα στις δυνατότητές μας. Ο χρόνος του είναι άδηλος, αστάθμητος και αβέβαιος.
Αλίμονό μας αν αφήνουμε να χάνονται οι ευκαιρίες. Δεν ξέρουμε μέχρι πότε η πόρτα θα είναι ανοιχτή. Ας φιλοδοξήσουμε και ας προσπαθήσουμε σοβαρά – δεν χωρούν προχειρότητες «ελαφρά τη καρδία» – να γίνουμε και μεις «οι συνδαιτυμόνες οι μακαριστοί» (Τροπάριο Η’ Ωδής Μεγ. Πέμπτης) μαζί με τους αγίους και τους αγγέλους «πανηγύρει… πρωτοτόκων εν ουρανοίς» (Εβρ. 12.23). Αμήν!
Ιερομόναχος Ιουστίνος
