Ο Αγιορείτης ιατρός π. Παύλος της Μ. Λαύρας
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Εις φιλάρετος μοναχός, ο οποίος εγαλουχήθη, ανδρώθηκε και εκοιμήθη εν Κυριω εντός του αγιορείτικου παραδείσου, ήταν και ο Γέρων, μακαριστός πλέον, Παύλος Παυλίδης εκ Πόντου, ο και Λαυριώτης χρηματίσας (1885-1980, κουρά 22/03/1926).
Κατήγετο εκ του Πόντου και είχε υπηρετήσει ως αξιωματικός στον τουρκικό στρατό. Στα 1914 αυτομόλησε και κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής έφθασε στη Θεσσαλονίκη αρχικά, και μετά στην Αθήνα. Εσπούδασε ιατρός χειρουργός στην Αθήνα και ακολούθησε επιπλέον σπουδές σε Λειψία και Παρίσι. Λέγεται μάλιστα, ότι ενυμφεύθη πάλαι ποτέ, αλλά η σύζυγός του εκοιμήθη γρήγορα και αιφνίδια.
Ως ιατρός, μεταξύ άλλων, εργάσθηκε σε ελληνικό νοσοκομείο του Καΐρου, στην πολίχνη των Καρυών του Αγίου Όρους (1924), στην Ιερά Μονή του Βατοπεδίου (1925) και αργότερα, στην αγαπημένη μονή της μετανοίας του, στη Μεγίστη Λαύρα, εκεί όπου εκάρη μοναχός και ανεπαύθη, σχεδόν 55 χρόνια μετά.
Εκοιμήθη 01 Ιανουαρίου 1980. Όταν δε, οι Πατέρες της Μονής εισήλθαν στο κελλί του, μετά την κοίμησή του, μεταξύ άλλων προσωπικών αντικειμένων του – και μόνο απ᾿ αυτό, αλήθεια, πόσο τον αγάπησα! – βρήκαν και το πτυχίο της ιατρικής που, χρόνια πολλά πριν, κάποτε, είχε λάβει στην πόλη των Αθηνών: ήταν, χωρίς υπερβολή, ξεχασμένο και εγκαταλελειμμένο πίσω από μια παλαιά βιβλιοθήκη του.
Έτσι, για να υπάρχει πλέον στο αρχείο της Μονής και να θυμίζει την ιατρική ιδιότητα του ταπεινού και εμβριθούς επιστήμονος, Παύλου μοναχού, του και χειρουργού χρηματίσαντος!
